บ้านเกิด : โต๊ะไม้ร้านกาแฟ

๏ กรุ่นกาแฟแก้วเก่าเงาอดีต
ภาพสีซีดเคลื่อนผ่านราวม่านฝัน
ลอยยักย้ายคล้ายเย้าในเงาควัน
ริ้ววารวันผันพรายเลื่อมลายพราง

ลายไม้เก่าเล่าความเมื่อยามก่อน
สำนึกย้อนเยือนเยี่ยงอยู่เพียงข้าง
ภาพเด็กน้อยคนหนึ่งจึงพร่าราง
ปรากฎหว่างเก้าอี้ไม่แปะป่ายปีน

คะนึงเห็นเป็นของคะนองเล่น
แหงนโต๊ะไม้คงเห็นเป็นผาหิน
จึงเด็กน้อยต้อยไต่คว้าไขว่ปีน
หากมีปีกเหิรบินคงยินดี

จากเก้าอี้ปีนจนขึ้นบนโต๊ะ
ร้องโอ้โฮะสมใจกระไรนี่
ทั้งภาคภูมิโอ่อ่าน่ายินดี
มองลงไปราวเรานี้ขี่เรือบิน

เจ้าดีใจทั้งโดดแลโลดเล่น
ขอบโต๊ะเห็นหมิ่นแหม่ลืมแลสิ้น
ร่วงพลัดหล่นลงมาน้ำตาริน
ร้องลั่นยินไปทั่วเจ้าตัวซน

จิบกาแฟแลวันวานผ่านลายไม้
เรื่องราวย้อนย้ำลายซ้ำหลายหน
เจ้าเด็กน้อยเติบใหญ่ในป่าคน
กลับไม่พ้นปีนป่าเหยียบบ่ากัน

ร่วงหล่นเร่เซซานกลับบ้านเกิด
โลดเตลิดเลยไกลไล่คว้าฝัน
ผ่านเรื่องราวผ่านโลกผ่านคืนวัน
หรือเพียงผัน..ผ่านไป..ไม่เคยโต ฯ

ภาพ : ezytrip.com
@ http://www.winbookclub.com/viewanswer.php?qid=15091

Tags: Home Town poem

Share: