เรไรร่อนร้อง : จะคอยอยู่ตรงนี้

๑๏ รู้เลือกร่ำรจนาไร้ค่านัก เลือกจะรักเรียงรรรประพันธสาส์น อยู่โดยเดียวเปลี่ยวเหงากับเงากาล ผ่านวันวารเพียงเร่มาเอกา ๑๏ พบคนดีหมายที่ปรานีรัก มั่นสมัครจักสมานชวนหรรษา ร้อยอักษรมธุรวรรณจำนรรจา โลกชืดชาพลันชื่นก็ตื่นชม ๑๏ หมายไปว่าได้เมียงมาเคียงคู่ ประคองชู้คู่ชิดสนิทสนม แลกอักษรเริงร่ำพร่ำคารม ประสาคมครุกานท์ประสานใจ ๑๏ เพียงมินานผ่านผันก็พลันพราก ดั่งน้ำหลากเอ่อล้นจากหนไหน รี่แรงลัดซัดมาแล้วคลาไคล ทิ้งโขดหินคงไว้ในกลางธาร ๑๏ ริ้วอักษรหย่อนราคาด้อยค่านัก ที่ไหนรักจักคอยร้อยคำหวาน ใช่แสนหมื่นดื่นค่าบรรณาการ สิ้นเพรงวารลานเปล่าก็เหงางัน ๑๏ จากไปแล้วคนดี..ฤดีวิโยค ในเพลงโศกพร่ำว่าเจียนอาสัญ ทิ้งอักษรวอนร่ำเคยรำพัน ลืมโลกฝันวันเก่าที่เฝ้ารอ ๑๏ หากวันใดได้พานบันดาลประสบ สักคราพบอวลเหงาโอ้เราหนอ ที่ไขว่คว้าหาไปไม่เคยพอ คำนึงคลออักขราวิญญาณ์ญาณ ๑๏ จงกลับมาตรงนี้ที่เคยอยู่ ยังเฝ้าดูด้วยรักสมัครสมาน จักคอยคร่ำพร่ำพจน์รจนาการ กว่าสายธารอักษราสิ้นวาโย ฯ

---

ภาพ : อ.จักรพันธุ์ โปษยกฤต

Technorati Tags: กลอน