เรไรร่อนร้อง : เก้าอี้ขาวในสายแดด

 

๏ ฉันเอื้อมมือลูบจับพยับแดด
ริ้วพวงแสดพลิ้วรับขยับไหว
ในเปลวร้อนบอกสัมผัสลัดสู่ใจ
ระอุเผาเจียนไหม้ใกล้เป็นจุล

คราบกาแฟฝากวงอยู่ตรงนั้น
คล้ายคืนวันเพิ่งคล้อยในรอยอุ่น
เทียนหอมยืนจมน้ำตาอย่างอาดูร
ตะกร้าหวายยังกรุ่นบุหงารำไป

บนโต๊ะร้างเหลือรอยละห้อยหา
ม่านเวลาวิบวับกับเงาไม้
กลิ่นยังอวลหวนอยู่มาสู่ใจ
เหมือนกับไม่เคยนานที่ผ่านมา

เก้าอี้ขาวรอเธอกลับมานั่ง
เล่าเรื่องราวหนหลังยังหรรษา
หรือซับคราบบอบช้ำหยาดน้ำตา
เพียงกลับมาสู่ฝันวรรณาการ

พยับแดดแผดกล้าจนตาแสบ
ได้แต่แอบยกมือขึ้นป้ายผ่าน
ระอุร้อนก็กระเซ็นมาเป็นธาร
กระไรหนอกับกาลแห่งรำลึก ฯ

---