กาแฟปาท่องโก๋ : แก้วลืมลาน

๏ แก้วเจ้าเอยเลยลับมิกลับบ้าน
ทิ้งนอกชานลานดินถิ่นอาศัย
ลืมร่มการะเวกระเบียงไม้
หนอกระไรใจนางอย่างทางเกวียน
คิดถึงวันเก่าก่อนเคยอ้อนออด
พร่ำเคียงพรอดเคยหมายมากลายเปลี่ยน
กระไรเลยอย่างลมหนุนคงหมุนเวียน
ซากรักเพียรประคบประหงมเลยลมลอย
กลิ่นเจ้ายังกรุ่นละมุนหมาย
ตามติดกายฝังใจอยู่ไม่น้อย
เจ้าของกลิ่นกลับจากพรากพลัดพลอย
อกใจลอยเลื่อนลับกับลมวน

กลับเถิดแก้วกลับมาบ้านลานรักเก่า
คืนอุ่นเงาโอ่งมังกรเหมือนก่อนพ้น
อยู่เคียงกันขันลงยาประสาจน
เป็นสบู่หอมนกแก้วหน้ามนของคนไทย ฯ

@ กลิ่นแก้ว...ทอฝัน

---