DiN

โลกกว้างทางไกลเพียงใดกัน...
ปีกความฝันพาดวงใจเราไกลบ้าน
ค่อนชีวิต ครึ่งชีวา เห่ช้ากาล
นานแสนนานเนิ่นมา เห่ช้าไกล...
ลูกนกจากรัง เราห่างเรือน
ทะยานเยือนไปสุดยังฟ้าฝั่งไหน
โผปีกปรบ คบคอนเปลี่ยว โดดเดี่ยวไม้
ร้อนหนาวใจคิดถึงกรำเพียงลำพัง
คงเฝ้าคอยฤดูกาลเทศกาล
ทางทะยานไปลับย้อนกลับหลัง
ลมพลัดห่าง เถิดพัดหวนทวนสักครั้ง
นำลูกนกกลับรัง เรากลับเรือน
แสงสนธยาลัยในตาพ่อ...
อีกค่ำรอ หม่นหมายแววคล้ายเหมือน
ขับลำล่องในอกสะทกสะเทือน
รื้นหยาดเปื้อนดวงตาสนธยาลัย...
เร้นร่างนักขับลำลับลี้
เดือน ปีผ่านเลยเคยล่องไหล
เรื่องราวความรัก โลกกว้างเดินทางไกล
โขงเขตโน้นจากโพ้นสมัยเทียวไปมา
นิทานเดินทาง หยุดเดินทาง
นอกชานร้าง เงียบใบ้รินไหลบ่า
กลอนเลาะมูล เลาะโขงลำล่องอำลา
คนขับล้าโรยวัย ไร้คนฟัง
ต้นเรื่องเล่าแตกกิ่งก้านผ่านชีวิต
ใบร่วงปลิดโปรยจาก รวงรากหยั่ง
ส่งผ่านดอกผล ต้นผุพัง
ใฝ่ฝันยังแผ่ขยายไกลร่มเงา
คอยนิทานเดินทางจากต่างทิศ
คืนชีวิตชีวาตาคู่เศร้า
สนธยาหวนคืนยามความอ่อนเยาว์
คืนเรื่องเล่า นิทาน นอกชานเรือน
สายลมพลัดห่างต่างพัดหวน
อุ่นอวลอกเอ๋ยรอเอ่ยเอื้อน
หลั่งไหลเรื่องใหม่เล่า เรื่องเก่าเตือน
เลาะมูลเคลื่อนล่องโขงไปโยงเมือง
ผลัดรุ่นเพลงลำ ทำนองเล่า
สู่คนเฝ้าคอยอยู่หลังได้ฟังเรื่อง
ลูกหลานแถน น้ำเต้าปุง ท้าวฮุ่ง ท้าวเจือง
ย้ายรากเนาเก่าเนื่องกาลนาน...
รางรูปรอย เลือนเค้า แต่เก่าครั้ง...
จากหนหลัง เปลี่ยนหลักแหล่ง เปลี่ยนแปลงสาร
นิทานเดินทางไกลในนิทาน
ชีวิตหว่านพืชพันธุ์ไว้ในชีวิต 

สนธยาหวนคืนยามความอ่อนเยาว์
ส่งเรื่องเล่า ลำล่องข้าม ตามเราติด
เห่ช้ากาล... ผ่านจากนี้... ทีละนิด...
เห่ช้าไกลไปสถิต... สุดปลายทาง
ทางสายนั้นจากนี้ทีละนิด...
คนเดินทางสถิตสุดปลายทาง.....