๏ หยิบบทกวีเล่มบาง
นั่งลงข้างหน้าต่างม่านลูกไม้
ปกเก่าหม่นรับสัมผัสละมุนละไม
มือลูบไล้ใจหวนรำจวนจำ
บนรองปกลายมือเขียนเป็นเส้นดินสอ
คำล้อคลอเคล้ามาเย้าย้ำ
อดไม่ได้อมยิ้มด้วยริมคำ
แกล้งอำสัพยอกหยอกเอิน
ข้อความว่าไว้ 'ให้กวีเอก'
เอนหลังเอกเขนกแล้วยิ้มเขิน
เย็นสายลมม่านลูกไม้คล้ายส่ายเพลิน
ภาพเธอเดินผ่านรั้วซุ้มถั่วพู
แม้เลือนรางก็กระจ่างกระจะกระจัด
เพียงหลัดหลัดผลัดไผลก็ไหววู่
รอยยิ้มเลือนเลื่อนกลายพรายชมพู
ม่านใสพรูพลิ้วสายลงปลายตา
ร้อยพันหมื่นบทกวีวลีรัก
จารจำหลักรอยพิมพ์เคยยิ้มร่า
เสียงหัวเราะดอกไม้บานลานลัดดา
ไว้แทนค่าคำอื่นอีกหมื่นพัน
เป็น 'กวีเอก' สำหรับใครสักคน
สุขพ้นล้นเหลือและเชื่อมั่น
ทุกรอยจารสานถักอักขระรำพัน
หนึ่งคนอ่านเท่านั้นตื้นตันใจ
หยิบบทกวีเล่มบางวางแนบอก
อึ้งสะทกอกรัวอยู่ไหวไหว
ไม่มีแล้วคนอ่านผ่านเลยไกล
'กวีเอก' จะเขียนไปให้ใครกัน ฯ
Illustration : Jimmy Liao
