"นั่นน่ะภาพอะไร"
ลุงผู้ใหญ่เดินผ่านมองงานวาด
เส้นยุกยิกบนกระดาษวาดเขียน
เร่งระบายดูลุกลนอยู่วนเวียน
เดี๋ยวเปลี่ยนเป็นสีโน้นเป็นสีนี้
เจ้าหนูก้มหน้าไม่ตอบคำ
ลุงผู้ใหญ่นึกขำตัวเองที่
ไม่รู้กาลเทศะน่ะซี
คนเขาคงยุ่งเต็มทีไม่มีเวลา
ลองย่องดูจากข้างหลัง
ยองยองนั่งขยับซ้ายย้ายมาขวา
เอ่..มันภาพอะไรกันวา
ยุ่งยิ่งยุกยิกอยู่นาฉงกาจริง
เจ้าหนูคงนึกรำคาญ
โยนสีเทียนบนกระดานทำหน้านิ่ง
ยกภาพดู เอียงดู แล้ววางพิง
โคนต้นไม้กอดอกนิ่งดูผลงาน
"เอ่อ เอ่อ ขอโทษเถอะ"
ยิ้มเปลอะหน้าลุงผู้ใหญ่เจ้าวัยหลาน
หันมามอง จึงถามต่อพอได้การ
"ภาพนั่นน่ะภาพอะไรรึพ่อคุณ"
"ก้อนเมฆ" เจ้าหนูตอบ
ลุงผู้ใหญ่แทบหมอบคาหญ้าอุ่น
กลมกลมป้อมป้อมดูคุ้นคุ้น
ที่แท้ก็ก้อนเมฆ แหมเป็นบุญได้มาชม
"ว่าแต่ ทำไมก้อนเมฆเป็นสีดำ"
นึกขำขำแล้วบอกว่าท่าไม่สม
แล้วชี้มือดูเมฆสิที่เล่นลม
เป็นสีขาวพราวพรมอยู่พรายแพรว
เจ้าหนูทำหน้ายุ่งแล้วเชิดข่ม
เงียบสองวิฯ มินานนมแล้วเสียงแจ้ว
"เมฆฝนไง กำลังจะตกแล้ว"
ลุงผู้ใหญ่แต๊วแหง่วหงายเงิบ
ลมบ่ายพัดลอยล่องลอดร่องไม้
ทอดเงาใบไหวทาบอยู่อาบเอิบ
เปลวแดดยังเข้มขับพยับเพยิบ
ลุงผู้ใหญ่คลานกระเถิบกำเริบใจ
นานเต็มทีที่นิ้วจิ้มแต่คีย์บอร์ด
ละลืมมาตลอดจวนมอดไหม้
ลายเส้นที่เคยรักเคยฝึกไว้
ยังอยู่ดีหรือยังไงสงสัยจัง
หยิบดินสอมองเจ้าหนูขอดูหน่อย
เจ้าตัวน้อยบอก "อย่านะ" หน้าขึงขัง
ลุงผู้ใหญ่ทะมึงทึงหน้าจริงจัง
"เออแน่ะลุงขอนั่งวาดด้วยคน"
***
ภาพ : เฟซตั๊น
