ชักม้าชมเมือง : ศพผู้เฒ่าแห่งลำสาละวิน

ศพผู้เฒ่าแห่งลำสาละวิน

๏ ล้มลงทอดกายเปลือยอายแดด เสียงโหยแผดพร่าผญาเก่า ล้มลงต้นแล้วต้นเล่า ศพผู้เฒ่าแห่งลำสาละวิน ลูกหลานผลาญผละอกตัญญู ลบหลู่ผีป่าเพิงผาหิน บำบวงด้วยเลื่อยยนต์กลกิน หยาบเยินเมินหมิ่นดินน้ำฟ้า อัครทรัพย์ศฤงคาร แลกด้วยเพลิงกาฬของการฆ่า น้ำโรยลมหล่นฝนหลั่งมา เป็นธารน้ำตาไหลบ่าเมือง คารวาลัยแด่วิญญาณบรรพ์ กาลสัมพันธ์อันบูชามาแต่เนื่อง บุราณกาลย่านเหง้าล้วนเปล่าเปลือง เมฆเชื่องแดดช้ำรอยชำเรา ทอดกายลงกลางความเปลี่ยนแปลง ดินแล้งฝนหลงพฤกษ์พงเก่า ท่อนศพกลายสินทรัพย์กับซากเถ้า รูปเงาแห่งเปลวไฟใต้แสงดาว เย็นเยียบเลียบลำสาละวิน ลมรินเรื่องเก่ามาเล่ากล่าว ร่วงล้มทอดร่างลงครางคราว เยียบเย็นเยือกหนาวอีกยาวนานฯ

ภาพ : Paskorn Jumlongrach