สวัสดีจ้ะนันยาง
ยังจำเราได้ไหม...
เตาะแตะไงจ้ะ
ก่อนอื่นเราต้องขอโทษด้วย
ที่ไม่ได้แวะมาคุยกับเธอเลย
เราต้องไปทำงานหาเงินซื้อข้าวกิน
เลยไม่มีเวลามาเจ๊าะแจ๊ะกับเธอเลย
เธอรู้ไหมพอฉันใช้Bloglineดูเนี้ยะ
เรื่องของเธอที่ฉันยังไม่ได้อ่านมันเยอะมาก
ฉันอ่านเกือบจบได้เรื่องเดียว ที่เกี่ยวกับตานะ
เอ้ย "เกาะลันตา" ใช่ไม๊
ไว้ฉันอ่านจบทั้งหมดของเธอเมื่อไหร่
ฉันจะมาเจ๊าะแจ๊ะกับเธอใหม่นะ
แต่ฉันคุ้นๆ ว่าเธอเหลา เฮ๊ย เกลานิยาย/เรื่องสั้น อยู่ใช่ไหม...ฉันเอาใจช่วยเธอนะ
อยากให้เธอรู้ว่าฉันยังคิดถึงเธอเสมอ
ถึงแม้ว่าฉันจะให้หัวใจคนอื่นไปแล้ว
แต่เราก็เป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหม..อิอิ
วันนี้เราขอจบแค่นี้ก่อนนะ
แตะเ๋ก๋าเก่า
อรุณสวัสดิ์จ้าเตาะแตะ
เราไม่เห็นรอยย่ำเตาะของเธอในหมู่บ้านมานาน กลัวว่าเธอจะเตาะแตะเตาะแตะพลัดหลงหาทางกลับบ้านไม่ได้ เราจึงออกตามหา กำลังเดินก้มหน้างุดงุดมองหารอยเตาะของเธอก็มาคิดขึ้นได้ "ตายละวา เราไม่รู้เบอร์เธอ!?" อาจเบอร์หก หรือเบอร์ห้า ใช่ไหม?(เราเดา) แต่เอ..แตะต้องเป็นเบอร์เลขสองตัวแน่ ๆ เราคิดพลางมองหาพลาง
เราหาจนทั่วหมู่บ้านเจอแต่รอยเตาะของรองเท้ายี่ห้อฝรั่ง จนเราชักสงสัยต้องเงยขึ้นมองคนสวม ก็หน้าตาไทย ๆ นี่นาแต่ไหงเท้าฝรั่ง!
ได้รู้ข่าวคราวอย่างนี้สบายใจและ ไม่ต้องออกไปเสี่ยงอันตรายมองหาเธออีก รู้มั้ยวันก่อนเราโดนไนกี้เหยียบ เราว่ามันต้องเจตนาแน่ ๆ เรากะเตะกลับ แต่มันเบอร์ใหญ่กว่าเราจมเลย เราจึงต้องใช้คำพระเข้าข่ม ไม่อยากเอาเรื่องเอาราว
ยังมีอีก--วันนั้นใกล้ค่ำเรากำลังกลับบ้าน เดินคิดถึงเธอเพลิน ๆ จู่จู่ก็มีเสียง โฮ่ง! เราหันขวับ เขี้ยวอันเบ้อเร่อเลยแตะ! มันไล่งับ เราวิ่งหน้าตั้งเสียงโฮ่ง ๆ ๆ ไล่ตาม กว่าจะรอดเล่นเอาหอบแฮ่ก!
เธอไม่ต้องไปหาเงินซื้อข้าวกินก็ได้ เราจะปลูกข้าวให้เธอกินเอง
เอาเวลามาเจ๊าะแจ๊ะกับเราเหมือนเก่าเถอะนะนะนะ เราเห็นพวกคนเขาหาเงินกันจนไม่มีเวลาแล้วก็ได้แต่สงสัยว่าพวกเขาจะหาเงินไปทำอะไรกัน ใครบอกพวกเขาให้ต้องหาเงิน เราปลูกข้าว ปลูกผัก เราก็ได้กิน สร้างบ้านดินอยู่อาศัย มีเวลาทั้งวันที่จะยิ้มหัวเราะพูดคุยกับคนที่เรารัก นะกลับมาคุยกับเรานะนะนะ
เราดีใจที่ได้รู้ว่าเธออ่านคุณตานั่น งั้นเราจะโม้ต่อล่ะ
เราเขียน่หนังสือช้า แต่ละวันเราต้องหาหญ้าให้ไอ้แดง(เขาโง้ง ตาหวานขนตางอน ซี้เราเอง) รดน้ำผัก จัดการหนอนแมลง ผสมปุ๋ยชีวภาพ ร้อยแปดพันเก้า เราเลิกดูทีวีเอาเวลาสามสี่ชั่วโมงก่อนนอนมาเขียนหนังสือ ได้วันละนิดเอง หากเยอะคงอาจเพราะหลายวันน่ะจ้า ไม่ต้องอ่านทั้งหมดหรอกนะ เอาแค่ที่ชอบก็พอ แค่นี้เราก็ยิ้มหัวใจพองแล้ว
อ้อ..ถึงเธอจะให้หัวใจคนอื่นไปแล้วก็ไม่เป็นไร ขอเพียงฝากหัวใจเล็ก ๆ ของเราไว้ด้วย เอาไว้ผูกที่สายแตะต่องแต่งไปกับเธอเวลาเธอเตาะแตะหายไปไม่ยอมกลับมา เราจะได้ไม่ต้องออกเที่ยวเดินต๊อกแต๊กตามหา
ยังคิดถึงทุกวันเหมือนเดิม
-นันยางหน้าเยิน-
ปล. ไม่ได้เจอกันนานดูเหมือนเธอจะคล้ำไปนะ
แสดงความคิดเห็น