DiN

๏ สำนวนกลอนอ้อนมาเวลาบ่าย
ร้อนลมชายคล้ายลมจะบ่มผิว
ระอุอ้าวคราวลมไหวใบไม้ปลิว
คิมหันต์เอยจะลอยลิ่วไปที่ใด
คิดเหลือเกินเพลินชิดมิตรภาพ
ยังเอิบอาบคล้ายลับแลแต่หนไหน
เมื่อเพียงเดียวเปลี่ยวแดก็แต่ใจ
ยังหวานหวิวปลิวไปกับสายลม
วังเวงกลอนร่อนเร่มาเหว่ว้า
ดวงดอกแดดแผดพาระอาขม
ร้อนเจ้าเอยลมชายมาพรายพรม
จะหาห่มถ้อยคำใดให้คลายร้อน
คิดถึงคำผองเพื่อนเมื่อเกลื่อนก็
สำรวลล้อหยอกเอินอยู่เพลินผ่อน
ล้วนหลากหน้าหลายตาสร้อยอาวรณ์
เป็นเสียงพ้องกรองกลอนประคำกาญจน์
หรือโลกนี้กว้างใหญ่เกินใจฝ่า
จึงลับลาหายผล็อยสร้อยสนาน
หรือต่างจมกับตนเองร่องเพรงวาร
จึงเลยผ่านมิอาจต่อเลิกคลอคอย
หรือมากมีมิตรสหายเสียหลายหลาก
มิอาจพรากเวลารอก็หรอร่อย
หรือผ่านมาแค่ผ่านไปไหลลมลอย
จึ่งมาพลอยพลัดโชยกับโรยลม
อนาถเอยโลกหล้านั้นกว่ากว้าง
แรงอ้างว้างที่กว้างกว่าสิกว่าขม
มีผู้คนอยู่มากมายก็ชายชม
ซอกหัวใจกลับระงมอยู่เดียวดาย
หรือหัวใจที่ผนิดนั้นปิดกั้น
พนังนั่นคั่นไว้ไร้ความหมาย
โลกกะลามิอาจมาระอาอาย
สิ้นลมชายห่อนเคยรู้ฤดูกาล

ยินเสียงกลอนย้อนเยือนเถิดเพื่อนยาก
สมัครฝากรอยเวลาเมื่อคราผ่าน
เพลินถ้อยคำสักเพียงครู่หาอยู่นาน
แค่ถูกใจก็จะปานพิมานแล้วฯ