☉ มืดจริงหนอดวงใจไยมืดนัก
ไร้ที่พักพึ่งพาจะอาศัย
บ้านเคยเหย้าอยู่เย็นเป็นร้างไป
ไม่มีใครเหลือแล้วเรือนแก้วเอยกระเซ็นกระสายย้ายแยกจนแปลกหน้า
ปล่อยเวลาลับไปโอ้ใจเอ๋ย
มิตรภาพปลิวคว้างมาร้างเลย
เหมือนไม่เคยพบกันในวันนั้นเราเรียนรู้สิ่งใดในดวงจิต
เยาวมิตรผู้ผ่านในม่านฝัน
เธอถักทอสายไยด้วยใดกัน
ความผูกพันจึงคลายเสียง่ายแท้มองฟ้าเปล่าเหงากมลจนใจนัก
เคยพร้อมพรักดวงดาวพราวเพ็ญแข
เปล่งประกายพรายแสงแพรงตาแล
จะเหลือแค่ระยิบไหวยังไม่มีมืดจริงหนอดวงใจไยมืดนัก
หรือในนามความรักชักวิถี
นำหมู่เมฆหม่นค่าประดามี
มาคลุมคลี่เคลือบโคมโพยมใจ ฯ
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น