เวลานั่งกินกันอย่างช้าช้า
กลิ่นปลาร้ายังลอยไล้ปอยผม
มือก็จับน่องไก่งับให้จม
นั่นลาบแจ่วจิ้มจ่มน่าชมชิม
จานกองนัวในกระมังอันกว้างใหญ่
นี่ตาใครล้างล่ะว่าไงหา
เธอบอก "อิ่มแระพุงตึง อยากผึ่งตา
ดูละครช่องห้ามาพอดี"ฉันโดดคว้าเหนี่ยวคอแล้วตีศอก
"ก็ไหนบอก คราวหน้าตาเธอเล่า!""ตาหน้าไง ตาหน้าอย่ามาเมา
ล้างเร็วเข้า เอ้า! ละครช่องห้ามาพอดี"ฉันชักยัวะเลยสอยผัวะเข้าให้
หน้าคะมำคางไถลปากได้สี
รอยแผลใหญ่ทางยาวดูเข้าที
ชนทีวีลงไปกองตาล่องลานคืนและวันผันผ่านเนิ่นนานพ้น
เราผจญส้มตำลาบตับหวาน
อาจมีพลั้งมีแผลแค่วันวาน
ลืมเถอะนะเรื่องจานอย่าได้จำ
Link : wow..noi - เนิ่นนานอย่าจดจำ
คนที่ได้แผลนะฝ่ายไหนทั่น
ตอบลบข้าพเจ้าว่าน่าจะฝ่ายเริ่มนะ หรือทั่นว่าไง?
ทำไมไม่ไปกินที่ร้านคาราโอเกะ?
ตอบลบทดสอบ..เอ่อ..กินที่ร้านคาราฯเหรอออออ น้ำแข็งแพง!
ตอบลบสวัสดีเจ้าค่ะท่านดิลล์ที่เคารพรัก
ตอบลบชีวิตการเขียนยังแข็งแรงสุนทรีย์ดีอยู่หรือทุกข์ร้อนเยี่ยงไร? ไม่เห็น 'กาลครั้งหนึ่ง' ในสำนักมาหลายเพลา แม้แต่งานอื่นก็ไม่เห็นท่านโพสต์ ข้าพเจ้ายังมองดูอยู่ เห็นท่านเซื่องซึมหงอยเหงา ผู้เฝ้ามองก็พลอยเหงาหงอย
หรือทั่นกำลังวุ่นพาเหล่าเรื่องสั้นเข้าสปาขัดสีฉวีวรรณเตรียมขึ้นเวทีต่างๆ?
ชีวิตการเขียนของข้าพเจ้ายังสบายๆ คล้ายปั่นจักรยานกินลมชมวิว บางครั้งแวะพักนั่งชมบัวหลวงในคูข้างถนน มองดูสายลมล้อยอดหญ้าริมทาง ไม่ก็นอนใต้ร่มไม้ฟังนกน้อยร้องเพลง พอได้รื่นรมย์ก็ปั่นเจ้าจักรยานออกเดินทางต่อไปอีกครั้ง
ข้าพเจ้ายังมีความสุขดีในระหว่างทางเดิน
นิยายดำเนินมาถึงตอนที่ 20 แล้วด้วยจำนวน 150 หน้า จากทีแรกตั้งไว้ 20-25 ตอน จำนวนหน้า 200-250 ถึงตอนนี้ข้าพเจ้าก็ยังไม่รู้จะให้ตัวละครต่างๆ ลงเอยกันอย่างไรดี เนื้อหาต่อจากนี้ยังล่องลอยอยู่ในอากาศ เป็นม่านมัวๆ ไม่อาจเห็นเป็นภาพชัดเจน แต่ข้าพเจ้าก็มั่นใจ หากนั่งลงและพินิจให้ดี ข้าพเจ้าจะเห็นอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น
แม้เรื่องจะเดินทางมาถึง 20 ตอน และยังหาจุดสรุปให้ตัวละครแต่ละตัวไม่ได้ แต่ถ้าต้องเขียนต่อไปอีก 20 ตอน หรืออีก 200-300 หน้า ข้าพเจ้าก็หาได้ร้อนใจ หากนิยายยังเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ จะจบเรื่องปลายปีนี้ได้หรือไม่ นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลย
ตอบลบคอมพิวเตอร์ข้าพเจ้ามีปัญหาตอนนี้ใช้งานใดๆ ไม่ได้เลย อาศัยพิมพ์ด้วยโน้ตบุ๊กเพื่อนไปก่อน โชคดีที่เพื่อนไม่ค่อยได้ใช้งานอะไรนอกจากเล่นเกม ข้าพเจ้าอาศัยช่วงที่เธอไปทำงานคีย์นิยายเก็บไว้ ส่วนช่วงที่เธออยู่ห้องและต้องใช้เครื่อง ข้าพเจ้าก็หาหนังสือมาอ่าน ไม่ก็เขียนโน่นเขียนนี่ใส่สมุดไปเรื่อย มาหลังๆ ข้าพเจ้าลองหัดเขียนนิยายลงสมุดดูบ้าง แรกๆ ก็ขัดๆ ฝืนๆ เพราะเคยแต่เขียนลงคอมพ์อย่างเดียว แต่ตอนนี้เริ่มคล่องแล้วเจ้าค่ะ บางวันสมองรื่นข้าพเจ้าเขียนได้ถึงยี่สิบหน้ากระดาษ ตอนคีย์ลงคอมพ์เหมือนได้ทวนรอบสอง ได้เกลาความคิด ได้เกลารูปประโยคอีกรอบ ถึงขณะนี้ข้าพเจ้าก็มั่นใจ แค่มีกระดาษกับสมุดไม่ว่าอยู่ที่ไหนข้าพเจ้าก็เขียนนิยายได้ ไม่ต้องรอให้นั่งหน้าคอมพ์เหมือนแต่ก่อน
อาศัยเขียนด้วยดินสอพอกระดาษทำท่าจะหมด ก็ลบของเก่าที่คีย์เก็บไว้แล้วทิ้ง ได้ประหยัดกระดาษ ไม่ต้องซื้อหาบ่อยๆ ขึ้นหน้าใหม่ในสมุดแต่ละหน้าไม่ต่างอะไรกับขึ้นหน้าใหม่ในโปรแกรมเวิร์ด นั่นคือภาคภูมิใจว่าเรามีตัวอักษรเพิ่มขึ้นอีกแล้ว
ข้าพเจ้าจะเขียนไปเรื่อยๆ ตราบเท่าที่ตัวอักษรยังทำให้ข้าพเจ้ามีความสุข
ตอบลบถึงเวลามื้อเที่ยงแล้วเจ้าค่ะ ช่วงนี้กำลังอยู่ในช่วงประคบประหงมกระเพาะ คงต้องขอตัวไปดูแลมันหน่อย เดี๋ยวมันประท้วงให้นอนไม่หลับกันอีก
ขอท่านสุขสวัสดิ์กับชีวิตงานเขียน
เคารพรัก
สายลม
ป.ล. ส่งเมลไปให้ไม่รู้ท่านได้รับหรือยัง? ต้องขออภัยอีกครั้งที่ไม่สามารถช่วยเหลือใดๆได้