๏ ข้าพเจ้าในฐานะอมนุษย์
หามีวุฒิภาวะระดับไหน
อีกปัญญาตรองตรึกลึกแลไกล
หามีไม่ไร้ค่าส่ำสามานย์
ไม่เคยคิดยี่หระกะมนุษย์
ความพิศุทธ์ผุดผาดสะอาดสมาน
ไม่เคยพบคบค้าเยี่ยงสาธารณ์
จ่อมเลศมารลวงโลกโศลกจัญไร
ปล่อยมนุษย์เอื้อเฟื้อจุนเจือแบ่ง
จะยึดแย่งแข่งยื้อด้วยซื่อใส
จับไม่ได้ไล่ไม่ทันให้บรรลัย
อยู่ร่วมกันก็ใช่แต่ไม่ร่วมกรรม
นี่คือภาระจริงอันยิ่งใหญ่
ข้าพเจ้าในฐานะอมนุษย์ถ้ำ
อาจเลวบ้างสร้างเสเล่ห์ระยำ
ยังยืนคำย้ำว่าข้าพเจ้ารักประชาธิปไตยจริง ๆ สิให้ตาย!ฯ
Tags: ชักม้าชมเมือง
, poem
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น