๏ ใช่อย่างนี้แน่มั้ง พี่มนตรี
ประชาธิปไตยที่พี่ใฝ่ฝัน
เมื่อสองสี่เจ็ดห้านั้น
ก็สร้างกันสรรมาด้วยสามานย์ใช่อย่างนี้แน่แล้ว พี่มนตรี
เมื่อเริ่มก็มีกำลังทหาร
ยึดอำนาจพิฆาตผลเยี่ยงคนพาล
ด้วยหลักการงามเหลือเพื่อประชาชนยามนั้นตาสีตาสาทวดย่าเรา
วันวันเอาแต่ก้มหน้าหาพืชผล
ไม่รู้หรอกคำว่ายากดีมีจน
รู้เพียงผลทำดีจะมีกินแต่ไม่รู้หนังสือกันสักตัว
ภายในหัวเปล่ากลวงเรื่องหลวงสิ้น
ประชาธิปไตยอะไรไม่เคยได้ยิน
ไม่รู้กินได้ไหมประชาธิปไตยต้มยำข้างฝ่ายกลุ่มคนยึดอำนาจ
พอได้ชาติก็สุมรุมขย้ำ
แย่งยัดขัดแย้งตะแบงตำ
ระแวงทำกำจัดกันจนบรรลัย"เราให้อำนาจประชาชน
แต่ไม่ยินยอมให้คนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง"ความนี้จึงคล้ายสาปแช่งใช่ไหม?
ผู้นำลุแก่อำนาจคราใด
นองเลือดจะไหลไปล้างโทษทัณฑ์คงใช่อย่างนี้ล่ะ พี่มนตรี
อาจมีสงบก็เพียงเวลาคั่น
เริ่มมาอย่างไรคงต้องเป็นไปอย่างนั้น
จนชั่วกัลป์กว่าสิ้นชาติหมดรัฐไทยฯ
Home poem ชักม้าชมเมือง : สองสี่เจ็ดห้า
ชักม้าชมเมือง : สองสี่เจ็ดห้า
DiN วันพุธ, กรกฎาคม 14, 2553 0
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น
(
Atom
)
Designed by OddThemes
แสดงความคิดเห็น