๏ อ้อนเอื้อนเลื่อนหลั่นรรรเรียงแว่ว
ลอยลับแล้วลัดลาอาวรณ์ไหว
พร่ำพะนอคลอครวญรัญจวนใจ
ว่าจำไกลจากแล้วนะแก้วตา
อ่ออ้อออพ้อพรอดชวนออดอ้อน
ชายตาค้อนวอนเพรียกเพียงเรียกหา
ขลุ่ยวังเวงคว้างไหวในจินตนา
ตะวันพรากจากฟ้าสนธยากาล
โอ้ว่าต่อแต่นี้มีแต่ลับ
ยิ่งนานวันเนิ่นนับยิ่งลับผ่าน
ตาเคยช้อยคอยชิดพินิจนาน
ใครจักเฝ้าเคล้าขานดลดาลใจ
มาจำร้างแรมลานิจจาเจ้า
เคยร่วมเหย้าเคล้านางแต่ปางไหน
กรุ่นบุหรงบุหงาลัดดาใด
จะชื่นใจเทียมเจ้านั้นเปล่าเลย
เพราะแรงหลงตัญหาอมนุษย์
แปดพิศุทธิ์เปื้อนราคีฤดีเอ๋ย
นฤมิตวิจิตรไศลกระไรเลย
มิร่วมเชยชมชื่นให้รื่นรมย์
มายันแย้งแขงแข่งตะแบงแย่ง
ก่นสาปแสร้งแช่งชักกันคักขรม
ปลุกเกลียดชังขังใจในเพลิงจม
ร่ำระงมบ่มอบายทุรายทุรน
ถนอมนวลควรพงศ์เถิดนงลักษณ์
เลิศจำหลักล้ำค่าผ่านกาหล
มากี่ร้อยหมื่นครั้งยังทานทน
กระไรกับใจคนกมลพาล
นิรมิตวิจิตรกรรมงามล้ำค่า
ควรคู่หล้าคู่โลกชั่วลูกหลาน
ได้ยลชมสมรมณีโยฬาร
เลอตระการเกินรัฐชาติมาบาดรอย
โอ้กระไรใจเอ๋ยคงเลยห่าง
ใกล้ก็อย่างสุดไกลให้ใจหงอย
เพราะปักปันกันท่าให้มาพลอย
เหมือนเลือนคล้อยลอยลับไปนับกัลป์
ขลุ่ยทอดเสียงเรียงนิ้วลงพลิ้วแผ่ว
จำจากแล้วแก้วจ๋าอย่าเศร้าศัลย์
เป็นของใครอยู่ที่ใดไม่สำคัญ
เท่าเป็นขวัญเทพอัปสราแก่หล้าเอยฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น