DiN

ทอดน่องลำพังบนถนนข้ามทุ่ง
อาทิตย์อัสดงซ่อนแสงคล้ายคหบดีซุกเงินทอง
ท้องทุ่งหลังฤดูเก็บเกี่ยวทอดกายเงียบงัน
พลันเสียงเพลงของเด็กน้อยก้องมาจากความมืดมนอนธการ
รอยเท้าของบทเพลงมุ่งลัดตัดข้ามสนธยากาลสงัด
หมู่บ้านของแกอยู่ทางโน้น
ระหว่างไร่อ้อยและดงกล้วย ป่าหมาก มะพร้าวและขนุน
ใต้กระโจมดาว ข้าพเจ้าหยุดชมทิวทัศน์เบื้องหน้า
เงาหลังคาเรือนตะคุ่มในอ้อมกอดรัตติกาล
ที่นั่นมีเปลและเตียงอุ่น
มีดวงใจรักของแม่และตะเกียงค่ำและรอยยิ้มของเด็กน้อย
รอยยิ้มไร้เดียงสาซึ่งหารู้ไม่ว่ามีความหมายต่อโลกเพียงไร