คงไม่ใช่ประเด็นศิลปะ
คุณน้าจะชื่นชมยังไงตามใจน้า
แต่โค่นไม้ยืนยิ้มร่า
แมร่งบาดใจคนรักษ์ป่าน้าก็รู้
ดูสิถ่ายกากกะซากไม้
โชว์นิ้วโป้งสะใจก็เห็นอยู่
มันคล้ายถือปืนยืนกระดกจู๋
มีเสือโคร่งตายอยู่ใต้ตีน
ศิลปะก็เรื่องศิลปะ
จะใช้ไม้กรวดทรายหรือใช้หิน
ตามแต่ใจสรรค์เถิดประเสริฐสิ้น
ทำกันมาชาชินจนชินชา
เขียนรูปเสร็จก็ใส่กรอบไม้
ไม่มีใครว่าเอาได้ดอกคุณน้า
แต่หากทะลึ่งออกสื่อว่าโค่นป่า
มาสร้างกรอบศิลปะงามสง่าของน้าล่ะ โดน
เห็นใช่ไหมว่าคนละเรื่อง
หากวางเขื่องไม่สนใจไอ้ห้อยไอ้โหน
ทำโล่งโจ้งโฉ่งฉ่างบ่างทะโมน
คนเขาว่าหยาบโลนไม่เห็นงาม
ศิลปะก็เรื่องของศิลปะ
แต่หากโค่นไม้ร้อยปีน่ะมันต้องช่วยกันห้าม
คิดสักหน่อยศิลปะก็จะงาม
เล่นพล่อยพล่ามคนเขาว่า ปัญญาเบา
'คนไทยไร้รสนิยม มันคือศิลปะ!...' เฉลิมชัย มองต่าง โค่นต้นไม้ผุดงานอาร์ตโคตรคุ้ม
Tags: ชักม้าชมเมือง
, poem
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น