คงไม่ใช่ประเด็นศิลปะ
คุณน้าจะชื่นชมยังไงตามใจน้า
แต่โค่นไม้ยืนยิ้มร่า
แมร่งบาดใจคนรักษ์ป่าน้าก็รู้
ดูสิถ่ายกากกะซากไม้
โชว์นิ้วโป้งสะใจก็เห็นอยู่
มันคล้ายถือปืนยืนกระดกจู๋
มีเสือโคร่งตายอยู่ใต้ตีน
ศิลปะก็เรื่องศิลปะ
จะใช้ไม้กรวดทรายหรือใช้หิน
ตามแต่ใจสรรค์เถิดประเสริฐสิ้น
ทำกันมาชาชินจนชินชา
เขียนรูปเสร็จก็ใส่กรอบไม้
ไม่มีใครว่าเอาได้ดอกคุณน้า
แต่หากทะลึ่งออกสื่อว่าโค่นป่า
มาสร้างกรอบศิลปะงามสง่าของน้าล่ะ โดน
เห็นใช่ไหมว่าคนละเรื่อง
หากวางเขื่องไม่สนใจไอ้ห้อยไอ้โหน
ทำโล่งโจ้งโฉ่งฉ่างบ่างทะโมน
คนเขาว่าหยาบโลนไม่เห็นงาม
ศิลปะก็เรื่องของศิลปะ
แต่หากโค่นไม้ร้อยปีน่ะมันต้องช่วยกันห้าม
คิดสักหน่อยศิลปะก็จะงาม
เล่นพล่อยพล่ามคนเขาว่า ปัญญาเบา
Home poem POEM : ชักม้าชมเมือง - โฉ่งฉ่าง
POEM : ชักม้าชมเมือง - โฉ่งฉ่าง
DiN วันศุกร์, กุมภาพันธ์ 20, 2558 0
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น
(
Atom
)
Designed by OddThemes

แสดงความคิดเห็น