๏ เงียบงำรำพายนิยายมิรู้จบ
ร่ำประเลงเพลงเอกภพมิจบสิ้น
ภายใน 'ปารีสอินเลิฟ' เอิบฟ้าริน
หอมง้วนดินกลิ่นเดิมมาเติมวัน
โต๊ะนักเรียนตัวเก่า เงาอดีต
รอยขูดขีดกรีดลึกและสึกนั่น
มาย้อนย้ำกล้ำกลืนมายืนยัน
และเด็กชายคนนั้น นั่งตรงนี้
โซฟาเก่ากล่องหนังสือใต้โคมไฟ
แสงอุ่นละมุนละไม ไหวลมคลี่
พลิกฉากภาพอาบภวังค์ฟังดนตรี
เนิบไล้ไหลรี่อยู่คลี่บาน
บ้านเก่า เงาวันวาร ม่านลูกไม้
คล้ายคล้ายกลับไปเยือน และเคลื่อนผ่าน
บรรจงแต่งหรือตรึงไว้ไหวเพลงวาร
สัมผัสนั่นอันตรธานแล้วพานชัด
อยากยึดไว้ให้อยู่สักครู่นาน
ไขลานความทรงจำแล้ววางจัด
เงียบรำพายทรายเวลามาโรยพัด
พรายฝุ่นฝันพลันกระหวัดและกอดไว้
และกาแฟก็หมดแก้ว
วางเพลงเอกภพแล้วพิงไหล่
แค่ผ่านมานั่งพักผ่อน ถอนหายใจ
'ปารีสอินเลิฟ' จบเมื่อไร ไม่รู้เลยฯ
ภาพ : พระจันทร์แก้ว
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น