๏ ลืมกระไรใยรักเจ้าถักไว้
สานทอใส่รอยลมรินถวิลหา
กรุ่นกรุ่นอุ่นหายใจนั่นทุกครา
อย่าระอารำพึงรักของนักจำ
ป่านฉะนี้คงจะหลับกับนิ่มหมอน
วังเวงกลอนกล่อมมาเพลาค่ำ
พริ้มเจ้าพิมพ์อิ่มแย้มแต้มเงาคำ
รำพันร่ำยามแรมเร่มาเอกา
ว่าดอกเอ๋ยเจ้าดอกราตรี
อย่าด่วนคลี่บานเสียก่อนจะอ้อนหา
หอมเจ้าเอยเลยเรื่อยมาเฉื่อยช้า
คนเขามาคอยชมเจ้าลมโชย
เหมือนอิเหนาเศร้าโศกวิโยคยาก
นึกยามจากพรากไปก็ไห้โหย
บุษบาเจ้าพลอยลอยลมโรย
จะเหลียวแลแดโดยอยู่เดียวดาย
มิอาจหลับกับทำนองของฟ้าค่ำ
เปล่าเปลี่ยวนั้นเกินพร่ำรำพันหมาย
มานั่งเพ้อเพลงกลอนตอนลมชาย
ใจก็คล้ายลอยล่องละอองจันทร์
รสสำรับกับข้าวเมื่อคราวใกล้
เจ้าจัดไว้เคียงคำวางน้ำขัน
โน่นรอยยิ้มนี่รอยแย้มสารพัน
กระไรกันห่างหายมาดายเดียว
กำดัดดึกนึกน่าน้ำตาหลั่ง
ลุกนั่งจะหาใครให้แลเหลียว
จะสร้อยเศร้าเหงาโหยอยู่โดยเดียว
ถ้องเทียวอยู่ในฝันของวันไกล
หลับเถอะนะเจ้าจะเฝ้ากล่อม
ชะอ้อนอ้อมอุ่นวอนอยู่อ่อนไหว
ว่าอย่าชังยังห่วงนะดวงใจ
หลับเถอะในระไอฝันของวันรอฯ
ภาพ : Chagall
https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/5d/eb/fc/5debfc3c09b43c136c4d2fbfe2a737ba.jpg
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
สุดเยิ้มเลยขอรับท่านพี่
ตอบลบพี่สองชิมิ?
ตอบลบ