DiN

๏ อวลอุษาสาดรุ้งทองละอองตลบ
อิงซบอาบระไอใสสายส่อง
ไม้แมกเมียงเคียงไม้ชายตามอง
ริกริกยามลมต้องแล้วล่องลอย
อุ่นไอเช้าข้าวใหม่อยู่ในหม้อ
หอมอ่อนอ่อนอ้อนพ้อล้อละห้อย
ตื่นเถิดเจ้าเช้าวันใหม่มาไคลคอย
ผักจากสวนชวนช้อยให้เจ้าชิม
คงเหนื่อยหนักใช่ไหม ใช้ชีวิต
พันธกิจพันธะใจไม่เคยอิ่ม
สักครึ่งคืนพอตื่นกายประพายประพิม
มิเคยพอให้เจ้ายิ้มให้อิ่มใจ
ที่ตรงนี้ยังมีรักให้พักผ่อน
หลบแดดร้อนอ่อนระบายใบไม้ไหว
มีพู่กันกับกระดานรองวาดไว้
กระดาษแผ่นใหญ่ ดินสอและสีน้ำ
มีกีต้าร์ตัวเก่าพิงข้างฝา
เผื่อว่าอยากฮัมเพลงบรรเลงร่ำ
มีสมุดนักเรียนไว้เขียนคำ
โลกแสนงามยามเจ้าพร่ำคำกวี
และยังมีที่ทางของบางฝัน
ไกลสุดปลายฟ้านั่นอาจที่นี่
ตรงบรรทัดสุดท้ายหลายแรมปี
นิยายที่ตั้งใจไว้
โลกภายนอกรุมเร้าอยู่เช้าค่ำ
ฉากละครบทซ้ำซ้ำจนจำได้
เถอะนะจงวางลงก่อนเป็นไร
มาสู่โลกของแมกไม้และดนตรี

เถอะนะ มาสู่โลกของฉัน
โลกซึ่งสายใยความฝันนั้นบานคลี่
โน่นฟ้างามยามฝนหล่น เถิดคนดี
มาชี้ชมบทกวีแห่งสายรุ้งฯ

ภาพ : Chagall
http://www.theguardian.com/theguardian/2013/jun/01/archive-1961-chagall-vence