โอ..ที่หมาย
เรือเฟอร์รี่ฝั่งนี้เล็กกว่าลำแรก นึกก็ให้หวาดเสียวหากเจอพายุเหมือนตอนอยู่ในเรือลำแรกคงต้องนั่งผวา
ด้านนี้เป็นช่วงสั้น ๆ ใช้เวลาครู่เดียวก็ถึงฝั่งเกาะตรงข้าม
ขึ้นจากเรือไม่นานถึงย่านชุมชน ถนนลูกรังสลับราดยาง เต็มด้วยร้านค้าและรถพ่วงข้างซึ่งคงเป็นพาหนะสัญจรหลักของที่นี่ ส่วนนี้จึงดูเหมือนแหล่งนักท่องเที่ยวต่างชาติ ผมตามป้าย 'อุทยานฯ' ไปเรื่อย ๆ ตื่นใจไปกับบรรยากาศคุ้นเคยที่ห่างหายไปนาน ตั้งใจว่า ถึงอุทยานฯ แล้วจะออกมาเดินเล่น (แต่เป็นการเข้าใจผิดอย่างจังเบอร์เพราะเมื่อถึงอุทยานฯ ผมไม่กล้าเอารถออกมาอีกเลย) ผมขับชมบรรยากาศที่คล้ายเฉวงของสมุย ถนนเป็นดินลูกรังกำลังก่อสร้างสลับส่วนที่ราดยางแล้วเป็นระยะ ผมนั่งฮัมเพลงส่ายตามองสองข้างทางผ่านร้านก็อปปี้อาร์ต รีสอร์ทสวย ๆ ยังมีอีกหลายแห่งกำลังก่อสร้าง ผมไปจนสุดทาง เส้นทางวกขึ้นเนินสูงชันเป็นพื้นผิวไหล่เขา เส้นทางลูกรังที่หาได้จัดการให้เป็นถนนแต่อย่างได เต็มได้ปุ่มหินน้อยใหญ่ระเกะระกะ ผมลังเล หลบข้างทางดูรถคันอื่น (นี่นับเป็นความผิดสำหรับการขับรถบนพื้นผิวเช่นนี้ที่ผมมาเรียนรู้ภายหลัง เพราะการหยุดทำให้รถหมดแรงส่ง) เห็นรถคันอื่นไม่ใช่โฟว์วีลส์ ขับขึ้นไปได้คิดว่าผมก็คงไปได้ เข้าเกียร์ ๑ แล้วออกตัวขึ้นไป รถไปได้ครึ่งเนิน..เริ่มขึ้นไม่ไหว ! ผมเร่งเครื่อง! เร่งเครื่อง! ผมสตาร์ทเครื่องโดยที่ยังอยู่ในเกียร์หนึ่ง เร่งเครื่องเต็มแรง รถไม่ขยับ เครื่องดับ! ผมเข้าเกียร์ ๑ คราวนี้ เกียร์หลุด! ผมเข้าเกียร์ ก็หลุดอีก! เสียงดังตึ๊ก! ตึ๊ก! รถไหลลงเนินอย่างรวดเร็วพวงมาลัยค้าง เบรคไม่ทำงาน ผมใจสั่นเหงื่อกาฬแตก หมดหวัง! ทำอะไรไม่ได้แล้ว! หลุดจากเนินนี้ก็ตกเขา! รถไหลลงอย่างเอาไม่อยู่ ผมแทบหยุดหายใจ โชคช่วย! ล้อหลังค้างหล่มเล็ก ๆ ก่อนพ้นลงเขา กลัวจนถึงขีดสุด! สิ้นหวัง! จนหนทาง! หากผมยังขืนขึ้นไปและตกลงมาเร็วกว่านี้ แรงส่งอาจทำให้หลุดพ้นหล่มลงเหว หรือผมจะจอดรถทิ้งไว้แล้วออกไปขอความช่วยเหลือ ไม่ทราบเพราะอะไร? ผมเลือกสตาร์ทเครื่องอีกครั้ง (หากมีอีกชีวิตหนึ่งนั่งมาด้วยผมคงไม่เลือกบ้าบิ่นอย่างนั้น!) เสียงเครื่องยนต์ครางผมเข้าเกียร์..เร่งสุดแรง..เครื่องยนต์ร้องลั่น รถพุ่งขึ้นด้วยความเร็ว! คราวนี้ผมไม่ประคองแล้ว พุ่งขึ้นด้วยความกลัวสุดขีด รถขึ้นจนสุดเนิน ผมมองกลับไป เบื้องล่างผิวน้ำสีเทอร์คอยท์มีฟองคลื่นขาวนวลสะท้อนแดดจ้าวิ่งไล่กันเป็นระยะ เป็นภาพที่สวยงามแต่ผมกลับมองด้วยใจสยดสยอง ทางยังคงขึ้นลงเนินทุรกันดารลูกแล้วลูกเล่า บทเรียนจากเนินแรกสอนให้ผมขับอย่างกระโชกกระชาก เพราะการขับอย่างนุ่มนวลที่เคยชินบนทางเรียบ ใช้ไม่ได้กับพื้นถนนอย่างนี้ รถสะเทือนจนขาเครื่องเสียงที่ติดตั้งโดยต่อกับคอนโซลหักไปข้าง เครื่องเล่นซีดี ห้อยต่องแต่ง ผมลังเลจะหันกลับหรือไปต่อดี นึกด่าไอ้เพื่อนตัวดีที่มันไม่เล่าให้หมดถึงสภาพเส้นทางสงสารรถที่พามาสมบุกสมบันบนหนทางทุรกันดารอย่างนี้ ผมจอดค้างบนเนินมองเส้นทางข้างหน้าที่เหมาะกับรถออฟโร้ด ผมเลือกไปต่อ! เพราะไหน ๆ ก็มาแล้ว ขับปุเลงปุเลงมาเจอหลุมโคลนลูกรัง ผมลุยลงไปปรากฏว่า...รถติด! ลงไปย่ำดูหาไลน์แล้วไปต่อ เส้นทางเข้าป่าลึกเรื่อย ๆ จากบ้านเรือนสลับป่าเขา กลายเป็นป่าทึบ ไต่ขึ้นลงอยู่บนเขาจนเห็นป้ายอุทยานฯ เส้นทางยังเป็นเนินลาดโค้งหายไปในแนวเขา มีรถจี๊บแคริบเบี้ยนของนักท่องเที่ยว ค้างขวางทางลงเนิน เป็นเนินที่สูงมาก ผมจอดมองด้วยความลังเล หากลงไป อาจจะกลับขึ้นไม่ได้ นั่นเป็นรถโฟว์วีลส์ ยังขึ้นไม่ไหว มาจนถึงที่แล้ว ผมหมดหนทางเลือก แต่หากลงไปแล้วกลับขึ้นไม่ได้ผมจะทำอย่างไร? ผมจอดรอจนรถจิ๊บคันนั้นหลุดขึ้นมา ตัดสินใจลงไป...เนินเป็นแอ่งลูกรังภูเขาที่ถูกน้ำเซาะร่องลึกเป็นลอนระนาด ผมปล่อยรถลงด้วยเกียร์ต่ำ เป็นเนินสูงชันและยาวกว่าทุกเนินที่ผ่านมา ตีนเนินโค้งวกลงพื้นราบ เห็นป้ายอุทยานฯ และซุ่มเจ้าหน้าที่อยู่ข้างหน้า ผมสูดหายใจโล่งออกเลี้ยวรถเข้าที่จอดซึ่งไม่มีรถคันอื่นอยู่เลย สถานที่เงียบวังเวง ไร้ผู้คน ผมลงจากรถ หูอื้อ หัวแทบระเบิด ไม่ชินกับความเงียบที่เผชิญ เหมือนเสียงต่าง ๆ ที่สะสมอยู่ภายในจะพากันแย่งออกข้างนอก มือชาตัวชาจากการหลั่งของอะดรีนาลีนบนความระทึกที่ผ่านมา ผมถึงจุดหมายปลายทางแล้ว! แทบอยากตะโกนออกไป แต่ความโดดเดี่ยววังเวงก็เข้าครอบงำ ป้อมยามไม่มีเจ้าหน้าที่ เหมือนผมหลุดมาอยู่คนเดียวกลางป่า ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ถูกตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง คิดอยากกลับ...แต่เส้นทางที่ผ่านมาโหดเกินผมจะผ่านสองครั้งในวันเดียว และหากหลุดออกไป "ผมไม่คิดจะกลับเข้ามาอีกแล้ว!"
รถไม่ขยับ..เครื่องดับ! ดับทั้งที่รถคาอยู่บนลาดเนินสูงชัน ผมตกใจเข้าเกียร์หนึ่งค้างไว้ หันไปมองด้านหลัง เลยขอบถนนไปนิดเดียวเป็นหน้าผาลงสู่ทะเลเบื้องล่าง
เวลานั้นรู้สึกคล้ายตัวเองได้มาถึงสถานที่จบชีวิตแล้ว (ความรู้สึกที่ในชีวิตไม่เคยเป็นมาก่อน ความผูกพันกับลันตาจึงอาจเกิดด้วยเหตุนี้)
ทำความรู้จักกับวินาทีหมดหวังของชีวิต
ผมหันกลับไปดูทะเลข้างหลังอย่างอกสั่นใจสั่น
ความรู้สึกสารพัดประดังเข้ามา
ยังโชคดีที่ถอยได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น