หมู่บ้านสั่งก็อู้ (ผมเรียกล้อหมู่บ้านสังกาอู้ของชาวเล)
ผมเจอภาวะเสบียงเริ่มร่อยหรอแต่ไม่กล้าเอารถออกเพราะตั้งใจไว้แล้วว่าวันที่เอารถออกจากอุทยานฯ คือวันกลับ เพราะสภาพเส้นทางทำให้ทั้งเครื่องและช่วงล่างสึกหรอรุนแรงและที่กลัวสุด ๆ คือไม่แน่ใจว่าจะไปได้ตลอดรอดฝั่งโดยเฉพาะเนินแรกที่ทั้งทอดยาวทั้งเป็นโค้งสูงชันเต็มด้วยร่องหินทางน้ำกัดเซาะ กระทั่งรถแคริบเบี้ยนฝรั่งเช่ามาบางครั้งยังติด แต่ผมยังไม่อยากจากไป ที่นี่สวยสงบมีซอกมุมยังไม่ได้เดินสำรวจอีกมากมาย ความสวยงามนั้นซุกซ่อนอยู่ทุกหลืบมุม ทุกลายหิน กระทั่งรอยน้ำขังในร่องหินล้วนเต็มด้วยลวดลายงดงามละลานตา ทั้งเริ่มรู้จักมักคุ้นกับคนอุทยานฯ ทำให้เริ่มรู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ไม่ใช่คนแปลกหน้าอีกต่อไป ที่พึ่งเดียวผมได้ระบายพูดคุยประจำวันคือซีเล็ก ทำให้รู้ว่ามีรถอุทยานฯ ไปตลาดนัดทุกวันอาทิตย์ ผมเหมือนยกเขาพระสุเมรุออกจากอก เพราะทุกอย่างกำลังจะหมดข้าวสารที่ได้จากวิทย์สองโลฯ เมื่อวันมาถึง อาหารกระป๋อง น้ำถังสองถังติดรถมาใช้ทั้งดื่มและหุงข้าวก็กำลังจะหมด หากต้องซื้อน้ำดื่มขวดละสิบบาทผมล่องจุ๊นแน่ ผมพยายามประคองเสบียงที่เหลือให้ถึงเช้าวันอาทิตย์ แต่ไม่สำเร็จผมกำลังจะอดมะลอมมะล่อตอนซีเล็กเอ่ยชวนไปกินข้าวที่บ้านพักของเขาผมไม่มีทางอื่นให้เลือก หากอยากพักต่อจำต้องรบกวนเพื่อนใหม่ไปก่อนด้วยความไม่สบายใจเพราะผมก็รู้ว่าซีเล็กจะต้องเก็บเสบียงอาหารของตนไว้ให้พอถึงวันอาทิตย์เหมือนกัน ผมเดินตามแฝดไท ธนาวุธลัดเลาะข้ามคลองแบ่งเขตพื้นที่หลักของอุทยานฯ กับเขตบ้านพักนักท่องเที่ยวซึ่งอยู่เลียบเชิงเขา ซีเล็กนำขึ้นเนินสูง ผมก้มหน้าจ้ำตามคิดในใจ "นี่พวกเดินอย่างนี้เช้าเย็นรึนี่!" ผมคิดพลางหอบพลาง เพราะนั่นมันไม่ใช่ทางเดินธรรมดา มันไม่ต่างกับปีนเขาแค่เกลี่ยหนทางให้เตียนแล้วเท่านั้น! พ้นเนินขึ้นมาข้อข้องใจที่ผมสงสัยว่าพวกชาวอุทยานฯ เขาหายไปไหนกัน บ้านพักก็ไม่มีให้เห็นเป็นอันร้องอ๋อ! พวกเขาปลูกบ้านพักอยู่บนเนินลับตา อยู่ใกล้แต่ไม่ชิดกัน คล้ายหมู่บ้านเล็ก ๆ ของชาวเขา พวกที่มีครอบครัวสายชล ช่างโก กุ้ง ฉิม อยู่เรียงใกล้กัน บ้านป้าผู้ดูแลห้องน้ำอยู่ตรงข้ามบ้านซีเล็กที่ต้นทาง บ้านจอย ม่อน สองไอ้หนุ่มไร้เมียอยู่แยกห่างไปทางสำนักงาน มีศาลารวมจอกซึ่งสมาชิกกำลังประชุมเครียดในหัวข้อประจำวันวิจัยน้ำกลั่นสีใส ซีเล็กที่ตอนนี้เลิกเก็กแล้วพักในกระต๊อบขนาดสี่คูณแปดเมตรบอกให้ผมนั่งรอจากนั้นแกก็เข้าไปจัดแจงทำกับข้าว ผมอึดอัดใจอยากช่วยทำแต่พวกไม่ยอม ผมออกเดินทักทายชาวหมู่บ้านสอดส่ายสายตาสำรวจหมู่บ้านด้วยความสนใจ บ้านช่างโกพ่อเจ้าก๊อฟที่คำพูดคำจาเป็นผู้ใหญ่กว่าคนอื่น ๆ ยังหุงต้มด้วยเตาไม้ฟืน หลายบ้านไม่มีทีวีเมื่อไรคิดอยากดูหนังดูทีวีก็จะมาบ้านซีเล็กเพราะเป็นบ้านที่มีอุปกรณ์บันเทิงและยังไม่มีเมีย ทั้งเครื่องเสียงทีวีซีเล็กจึงดูไม่จืดเอาแค่ยังส่งเสียงส่งภาพได้เป็นผ่าน มื้อค่ำวันนั้นผมกินผัดหมูเค็มแกงส้มฝีมือซีเล็กอย่างเอร็ดอร่อยในน้ำใจมิตรต่างถิ่น หลังอาหารซีเล็กคว้ากีต้าร์มานั่งบรรเลงทั้งยังเสียบสายต่อเข้าเครื่องเสียงเปิดคอนเสริตเล็ก ๆ เพลงครูกรรณิการ์ที่แกะมาทุกเม็ดโชว์ฝีมือกีต้าร์แบบมวยวัดที่ไม่ธรรมดา ผมกังวลถามว่า "ไม่กลัวรบกวนบ้านอื่นหรือ?" ซีเล็กส่ายหน้ามือลีดกีต้าร์ไปบอกว่าเขาทำอย่างนี้ทุกวันพวกนั้นชอบฟัง ไม่น่าแปลกใจเพราะฝีมือลีดกีต้าร์เหลือเกินจริง ๆ ซีเล็กเล่าว่านี่คือกิจวัตรประจำวันของเขา พวกคนอื่นจับกลุ่มดวลเหล้ากันมีเขาคนเดียวที่เล่นกีต้าร์และไม่กินเหล้า และก็ดูเหมือนว่าจะมีเขาเพียงคนเดียวในกลุ่มที่เอาจริงเอาจังกับชีวิตความก้าวหน้าในงานอุทยานฯ ผมเริ่มทึ่งกับความเป็นซีเล็กที่ใช้ชีวิตร่วมกับกลุ่มคนอุทยานฯ อย่างกลมกลืนแต่คิดต่างออกไป เขาไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ผ่านอบรมดำน้ำ ทั้งยังพัฒนาภาษาอังกฤษตลอดเวลา สักพักนักวิจัยน้ำกลั่นย้ายที่มั่นมาร่วมส่งเสียงร้องกันครื้นเครง เจอบางเพลงคีย์ซีผมควักเมาท์ออร์แกนออกมาแจม ฮาเฮกับพวกเขาจนดึกดื่นจึงได้ลากลับ ด้วยความที่ไม่คุ้นหนทาง ผมอาศัยไฟฉายดวงเล็กประจำตัววนเวียนหลงไปหลงมาอยู่ในความมืดพักใหญ่กว่าพบทางกลับเต็นท์ กลับมาสู่ชีวิตเปลี่ยวที่มีเพียงเต็นท์ผมหลังเดียวในเขตพื้นที่กว้างใหญ่ของอุทยานฯ แห่งชาติหมู่เกาะลันตา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น