"จ๋อม!" เสียงดังพร้อมละอองน้ำกระเซ็น
"ขวานข้า! ขวานข้า!" เมฆาร้องเสียงหลง เอามือตบศีรษะตัวเองไปหนึ่งทีโทษฐานมืออ่อนปล่อยขวานหลุดมือ แต่แล้วคิดขึ้นได้! "โอ..ไม่สิ!" มันอุทาน "นี่ไม่ใช่ความผิดศีรษะ ต้องเป็นความผิดของมือ!" "ไม่สมควรมากลับมา เมื่อมาแล้วซ่อนหน้าอยู่ไย!?" มันลอบเกร็งลมปราณ ผู้มาไม่ว่าเป็นใครโผล่เมื่อใดได้เจอดีบังอาจส่งเสียงหัวร่อเย้ยหยันแปดส่วน อารมณ์ดีสองส่วน ไม่สิต้องเป็นอารมณ์ดีแปดส่วนเย้นหยันเสียสองส่วนแน่ ๆ แต่เอ...(มันชักไม่แน่ใจ) เอาเถอะ! จะอารมณ์ดีหรือเย้ยหยันก็ช่างต้องสั่งสอนให้รู้เสียหน่อยไผเป็นไผ พลันยินเสียงระเบิดกึกก้อง! ผืนน้ำแตกกระจาย เมฆาไม่ฟังอีล้าค่าอีลม(เขียนไงอ่ะ?)ปลดปล่อยคลื่นเต่าสะท้านฟ้าทันใด! เหนือผืนน้ำปรากฏร่างเทพสวมชฎาหน้าเขียวปัดใบหน้าอวบบวมเหมือนเพิ่งตื่นนอน ยกมืออุดจมูกยู่ยี่ เทพชฎาระบายปราณออกโฮกใหญ่ ร้องว่า "เจ้า! เจ้าบังอาจนักกล้าลงมือกับข้า!" เมฆาเห็นเช่นนั้นเบิกตากลมโตรีบทิ้งเข่าลงโขกศีรษะ โป๊ก! โป๊ก! โป๊ก! แต่แล้วพลันคิดขึ้นได้ว่าไม่ใช่ความผิดของศีรษะ ต้องเป็นความผิดของจักแร้ มันกำลังคิดจะโขกจักแร้ พลันยินเสียงเทพชฎาร้อง "พอแล้ว! เจ้าไม่ต้องทำอะไรอีกแล้ว แค่นี้เราก็เหม็นจนอาหารทิพย์แทบทะลักออกมา!" เทพชฎาจัดชฎาให้เข้ารูป "เอาล่ะขวานเจ้าตกน้ำ ตามพล็อตเราต้องออกมางมให้เจ้า ไม่ต้องรอให้เจ้าร้องไห้ร้องห่ม เราไม่อยากเห็นน้ำตา แค่น้ำตาเทพีของเราก็ทำเอาเราจะบ้าตายวันละสามเวลาอยู่แล้ว!" "เทพีของท่านร้องไห้ทุกวัน?" เมฆาถาม "อืมม์" "ทำไมนางต้องร้องไห้?" เมฆาถามอีก "บางครั้งนางก็หัวเราะแต่นางชมชอบร้องไห้มากกว่า เมื่อนางร้องไห้ข้าจะได้ปลอบ นางชมชอบคำปลอบโยน" "ท่านก็อย่าปลอบนางสิ นางจะได้เลิกร้องไห้" เมฆาสอด "เออ..จริงของท่าน" เทพชฎาเผลอเออออ "ทำไมข้าไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน" เทพชฎาขมวดคิ้วครุ่นคิด ผ่านไปเนิ่นนานพลันเปล่งเสียง "ท่านกล่าวได้ประเสริฐตรงใจข้านัก มาเราไปคุยกันต่อให้สาสมใจเถิด" "อ้าว!...แล้วขวานข้า!" เมฆาอ้าปากค้าง "นา..เรื่องนั้นไว้ทีหลังงมเมื่อไรก็เจอเมื่อนั้น ท่านจะเอาขวานทองขวานเงินขวานตะกั่วขวานทองแดงล้วนมีให้เลือก แต่สหายรู้ใจสิใช่พบพานง่ายดาย ไป! ร้านยาดองพุ่มฮักอยู่ละแวกนี้เองท่าน ไปซดกันสักกั๊กสองกั๊ก!" เทพชฎาเหาะคว้าเมฆาออกเดินไปร้านยาดองพลางชวนพูดคุย เมฆาหาได้ส่งเสียงโต้ตอบยามนั้นมัวแต่ซู้ดน้ำลายไหลเยิ้มอยู่มุมปาก ●
คิดได้เช่นนั้นมันพลันก้มศีรษะตบมือไปสามฉาด โทษฐานมืออ่อนปล่อยขวานหลุดมือ พลันได้ยินเสียงหัวร่อ ฮา ฮา มันหันขวับหาที่มาของเสียง ไม่เห็นมีใคร! มันหันอีกขวับ! ขวับ! ขวับ! และอีกขวับ! ปรากฏว่าชักตาลายมันเลยเลิกหัน ร้องออกไปว่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น