๔.
บนถนน..จี๊ปซาฮาร่าแล่นด้วยความเร็วคงที่
“เอาหมวกไหมพรมออกก่อนดีมั้ย? จะได้หายใจสะดวก” หัวหน้าพูด ตามองตามแสงไฟหน้ารถ
คนในชุดดำดึงหมวกไหมพรมออก เส้นผมยาวสยายคลี่ลงเคลียไหล่
“คุณเป็นฝ่ายคนดีหรือคนร้ายหือ?” หัวหน้าถาม พลางหันดูคนชุดดำ หันกลับมองถนน ไม่อยากเชื่อสายตา! เขาหันกลับไปมองอีกครั้งแล้วตะโกน
“ผู้หญิง!” คนที่เขาช่วยออกมาอย่างหวุดหวิดเมื่อครู่กำลังมองเขาด้วยดวงตาคมใส จมูกเป็นสัน ริมฝีปากอวบอิ่ม “ผู้หญิง!” หัวหน้ายังไม่หายตะลึง..เขาแตะเบรค “เรามาคุยกันก่อน" พาดแขนกับพนักหันประจัญหน้า "ผู้หญิงสวย ๆ มาเกี่ยวอะไรกับเรื่องไล่ยิงกันอย่างนี้หา บอกผมหน่อยเถอะ!” “มันขโมยสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของหมู่บ้าน พวกเราต้องเอาคืนให้ได้แม้แลกด้วยชีวิต” “สิ่งศักดิ์สิทธิ์อะไร?” หัวหน้าถาม หญิงสาวชุดดำขบริมฝีปากแน่น “เอ้า! ไม่บอกก็ไม่บอก...รถระเบิดไม่เหลือซากอย่างนั้นคงไม่มีอะไรเหลือแล้วล่ะ” หัวหน้าพูด “พวกเราเป็นแค่เหยื่อล่อเพื่อให้คนนำสิ่งศักดิ์สิทธิ์ได้มีเวลาเดินทางกลับหมู่บ้าน” “อ้อ...ฉลาดนี่!” หัวหน้ามองไปตามลาดเนิน “แต่สงสัยนายคนนั้นจะลำบากแล้วล่ะ” หญิงสาวชุดดำมองตามลงไป “ทำไม?” เธอถาม “รถพวกมันยังวิ่งได้แต่ไม่ขึ้นมาดู กลับไปอีกทางจะให้เดาว่าไง?” หญิงสาวในชุดดำเงียบไปสักพัก จากนั้นสีหน้าแตกตื่นอุทาน “ตองลี!” เธอหันบอกชายหนุ่ม “ขอบคุณที่ช่วยข้า!” ขยับตัวลงจากรถพยายามจะเดินแต่ก็ล้มลง หัวหน้าวิ่งอ้อมไปประคองเธอกลับขึ้นนั่ง “ยังจะเก่ง...บอกผมมาอยู่หมู่บ้านอะไร?” หญิงสาวเพ่งมองเขาแน่วนิ่งไม่ยอมตอบ "ได้! ไม่บอกก็ไม่บอก ดูซิว่าคุณจะเขยกไปได้เร็วกว่าไอ้รถบ้าคันนั้น!" หัวหน้าเดินกลับมานั่งผิวปากเคาะนิ้วกับพวงมาลัย "อ้าว! ยังไม่รีบไป!" เขาส่งเสียงเร่ง “หมู่บ้านองครักษ์!” “ก็แค่นั้น....” หัวหน้าบิดกุญแจสตาร์ทรถ เขารู้จักหมู่บ้านแห่งนั้น หมู่บ้านองครักษ์อยู่ในหุบเขาห่างไกล บนแนวตะเข็บไทย–กัมพูชาพอดี จนไม่รู้จะนับเป็นคนของประเทศไหน แต่ด้วยความที่อยู่ห่างไกล ขาดการติดต่อกับคนภายนอก พวกทางการก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับสถานที่อย่างนั้น กว่าจะไปถึงต้องข้ามเขาไม่รู้กี่ลูกต่อกี่ลูก ยังมีไข้ป่าสายพันธุ์ที่วัคซีนไม่สามารถป้องกันได้ มีแต่คนเกิดที่นั่นเท่านั้นมีภูมิคุ้มกัน....เขาเองเกือบตายเพราะมันแต่ก็ดีไปอย่างการได้รับพิษครั้งนั้นทำให้ร่างกายสร้างภูมิคุ้มกันขึ้นมา เขาเคยลาดตระเวณลึกเข้าในเขตกัมพูชาหลายครั้ง ทุกครั้งต้องแวะพักที่หมู่บ้านองครักษ์..ลุงส่างคำ...มีเมตตาต่อเขา...ไม่เคยลืม ใครจะคาดคิด... หมู่บ้านเล็ก ๆ กันดารห่างไกลมาเกี่ยวข้องกับเรื่องราวสะเทือนโลกครั้งนี้ OOO
จี๊ปซาฮาร่าพุ่งออกอย่างรวดเร็ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น