ท่านย่าที่เคารพรัก
ดีใจนักที่ได้รับรู้ว่าท่านกินอิ่มหลับอุตุ เช่นนี้อาการปวดหลังเมื่อยไหล่คงบรรเทาเบาบาง ห่วงอยู่ก็แต่รอบเอวท่านเกรงจะกลายเป็นห่วงยางน้อมขอท่านโปรดระมัดระวังให้จงดี มีคนอีกมากที่ไม่ยอมเลือก ใช้เวลาชีวิตเป็นเชื้อเพลิงเผาผลาญแลกตัวเลขในบัญชี กระทำในสิ่งที่จิตวิญญาณเดิมแท้หาได้ยินยอมพร้อมใจ ครั้นล่วงวัยเหลียวมองกลับไปพบแต่รอยเท้าแห่งความสับสนเสียดาย จะย้อนกลับไปเริ่มเดินใหม่ก็มาไกลเกินจะวก ได้แต่ปล่อยชีวิตไปตามธารโลก และก็มีคนอีกมากมายที่รู้เลือก เลือกดำรงอยู่ เลือกคิด เลือกเป็นอย่างที่ตนเป็น ทั้งสองกลุ่มหาได้แตกต่างในภาพรวมของการดำรงชีวิต ปฏิบัติกิจประจำวัน ดูแลครอบครัว อบรมบุตรหลาน สังสรรค์มิตรภาพ เฉลิมฉลองเทศกาล ขี้เกียจตื่นเช้า ง่วงนอนกลางวัน รอวันศุกร์เหมือนคอยคนรักชอบสาย ล้างรถซักผ้าวันเสาร์ กลุ่มแรกที่ดูเหมือนไม่เลือกก็ได้เลือกแล้ว คือเลือกที่จะไม่เลือก ทุกชีวิตล้วนผ่านขั้นตอนเดิม ๆ เติบโตมีครอบครัวมีลูกล่วงวัยและสุดท้ายก็จากไป ที่สำคัญเพียงใช้ชีวิตอย่างสุขใจพอใจ ก็หากสามารถดำเนินชีวิตไปอย่างมีความสุข เสียงเรียกร้องที่ดังก้องอยู่ภายในหาได้เป็นความสำคัญข้อต้นไม่ เพียงปลีกเวลากระทำในสิ่งต้องการ หลบอยู่ในโลกฝันสักครู่ยามนับว่าน่ายินดีแล้ว แต่หากพบว่าชีวิตประจำวันหามีความสุข จึงเห็นทีต้องเลือก ขณะเราเลือกหลบมาอยู่ในโลกขีดเขียนวันละครู่ยามเพื่อปลอบจิตวิญญาณที่ร่ำร้องให้เพลา ๆ เสียงลงบ้าง อุปสรรคขวากขวางดูเหมือนจะเป็นอุปกรณ์ประกอบฉากเรียกเร้าความสนใจที่จะขาดเสียไม่ได้ โลกฝันซึ่งดูน่าจะรื่นรมย์จึงรกด้วยอะไรต่อมิอะไรที่เข้ามาในฉากทั้งที่เต็มใจและไม่เจตนา คำหนึ่งข้าพเจ้าลักจำจากท่านเจ้าสำนัก "งานเขียนยังคงเดินหน้า" ไม่ว่าจะเกิดอะไรข้าพเจ้าหวังเห็นงานเขียนของท่านยังคงเคลื่อนไปข้างหน้า เพียงหากเราวางมือไปทำเรื่องอื่นสักพัก ความสนใจจะถูกปรับแต่งใบหน้าจนไม่เหลือเค้าเดิม นักหัดเขียนมากหลายจึงย้ายเส้นทางสัญจร โลกของบล็อกอาจเป็นภาพจำลองให้เราฝึกฝนขอรับท่านย่า ท่านเจ้าสำนักไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องวุ่นวายมากความคงเพราะเสียเวลาเขียนหนังสือ(นั่นข้าพเจ้าน้อมรับมาปฏิบัติ) เว้นระยะห่างปฏิสัมพันธ์ที่พอเหมาะพอควร(นั่นข้าพเจ้าน้อมรับมาปฏิบัติ) (กรณีนี้ลองทบทวนดูคำตอบที่ท่านเจ้าสำนักให้ท่านตอนเปิดก้าวฯ ขอรับ) เอาใจใส่รายละเอียดและรักษาความเป็นส่วนตัว (นั่นข้าพเจ้าน้อมรับมาปฏิบัติ) หากอุปสรรคทำเรารำคาญใจถึงกับมีผลให้ละนิ้วจากแป้นคีย์แล้วล่ะก็เมื่อเวลาผ่านพ้นไป อุปสรรคที่ว่าคงไม่มายืนในคอกจำเลยวางนิ้วบนพระคัมภีร์สาบานต่อพระเจ้าว่าจะกล่าวแต่ความเป็นจริงหรอกกระมัง สำหรับข้าพเจ้าตราบใดที่ยังมี winbookclub.com ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนได้นั่งลงข้าง ๆ ปูชณียบุคคลของสยามประเทศที่ยังมีลมหายใจ พร้อมตอบคำถามข้อข้องขัดของละอ่อนนักหัดเขียนโดยไม่เกี่ยงเด็กสตรีมีครรภ์หรือคนชรา (โรงเรียนแห่งชาติของท่านเจ้าสำนักหอนยังเกี่ยงอายุเลยทั่น ท่านบอกว่าสูงอายุไม่นานก็ม่องเท่งแล้วไม่ทันเห็นผล สอนไม้อ่อนดีกว่า!) เป็นแบบคิดแบบอย่างโดยการกระทำแลผลของการกระทำซึ่งจะเห็นได้ก็ต้องเฝ้าดูเฝ้าสังเกตติดตาม winbookclub ทำให้ท่านเจ้าสำนักต้องรับมือกับเรื่องไม่เป็นเรื่องมากมายที่ดึงอารมณ์ปลายนิ้วท่านให้ละเสียจากงานเขียน แลวันเวลาซึ่งผ่านพ้นมาด้วยดีจะสอนเราให้ปฏิบัติตาม สังคมคนวุ่นวายเพราะคน ขออย่าได้เบื่อคนที่ก่อความวุ่นวาย(เช่นข้าพเจ้าเป็นต้นผลและดอก)จนละทิ้งสังคมอักษร เพราะนั่นเท่ากับเราละทิ้งคนดี ๆ ที่หาได้ก่อเรื่องก่อราว ทั้งยังเป็นมิตรที่ดี กระทั่งละทิ้งโลกซึ่งเราใช้ซุกกายปลอบประโลมจิตวิญญาณที่แห้งโหย ตราบใดยังมี winbookclub.com ข้าพเจ้าก็จะกระท่อมธุลีดินไปอย่างนี้ล่ะ เพื่อใช้เป็นแบบจำลองฝึกฝนย่ำเดินตามร่องเท้าเล็ก ๆ อันท่านที่เคารพได้ทิ้งรอยไว้ ไม่ว่าจะอย่างไร.. "งานเขียนยังคงเดินหน้า!" คารวะ
หลานก้นกุฏิ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น