๑๏ สายแดดสอดลอดปลายทอลายสวย
สายลมเรื่อยลัดโรยมารินรวย
ล้อมห่อด้วยสายใยผูกไว้รอ๒๏ แล้วกระหวัดจัดวางระหว่างรัก
เนิ่นนานนักหน่วงในอกใจหนอ
แผ่วสายลมผ่านเบาลงเคล้าคลอ
ลมก็ล้อแล้วลาสุดตาแล๓๏ มองม่านไม้พลิ้วไหวในเงาหม่น
ผ่าวเพลงมนต์เหมันต์หวั่นรอยแผล
ร้อนลมเฉือนเชือดเตือนมาเชือนแช
ยังชะแง้ครุ่นละเมอชะเง้อคอย๔๏ ผูกภาษาสานใจด้วยใยฝัน
ร้อยตะวันจันทร์พราวเอื้อมดาวสอย
ต่างแพรพรรณผืนผ้าโพยมพลอย
เลื่อมดาวลอยลายรักประจักษ์วาง๕๏ เป็นของขวัญด้อยค่าส่งมาให้
น้อยก็ใจไม่มากเงินอย่าเมินหมาง
วอนอย่าเลือนร้างไกลน้ำใจจาง
คิดถึงบ้างอย่างคนที่คุ้นเคย๖๏ นับแต่วันแรกประเชิญก็เนิ่นนัก
เอื้อนคำรักอย่างไรเล่าใจเอ๋ย
ลมร้อนแผ่วผ่านไปกระไรเลย
คงชิดเชยแต่ช้ำระกำทรวง๗๏ แว่วเสภาบรรเลงเพลงวสันต์
สะทกหวั่นขวัญร้าวหนาวลมหวง
เกรงหลงคำลมเพเล่ห์ลมลวง
สุดแสนห่วงแสนห่างอ้างว้างระทม๘๏ เพลงวสันต์ผันผ่านเหมันต์พ้อง
ยินเสียงร้องหรีดไพรเรไรประสม
ยังคร่ำครวญลั่นค่ำร่ำระงม
ยิ่มจ่อมจมจำเจเวทนา๙๏ หากเป็นได้ดุจธารละหานห้วง
จะไหลล่วงลัดลามไปตามหา
เป็นสายลมรินเรื่อยพัดเอื่อยมา
กล่อมกายาผ่อนกายให้คลายร้อน๑๐๏ เป็นฟางควันคุไฟให้ไออุ่น
ต่างหมอนหนุนม่านจวนนวลสมร
นุ่มเขนยอิงแอบยามแนบนอน
เป็นแพรผ้าอาภรณ์ประอรองค์๑๑๏ นี่เพียงกายหมายนุชก็สุดคิด
สุดจักหักห้ามจิตพิศวง
เจ้ากาดำต่ำเทียมไม่เจียมพงศ์
ไหนเลยหงส์ร่อนลงมาร่วมเรียง๑๒๏ ได้แต่เขียนแต่งคำทำภาษา
จารวาจาว่าวอนอ่อนศัพท์เสียง
ห่ออักษรแอบวางมาข้างเคียง
พอผ่อนเพียงทุกข์ทวีที่ใจเอย ๚๛
ภาพ : อ.จักรพันธุ์ โปษยกฤต
แสดงความคิดเห็น