DiN

๏ หวานเจ้าเอยหวานใดมาไหวหวาม
หวานสำเนียงเรียงลามอยู่หวามไหว
อ้อนออเซาะเสนาะเสียงเพียงหทัย
จะหวิวไหวไปตามเจ้างามตา
จำเรียงพลิ้วแผ่ววนจำนนแล้ว
มาเจื้อยแจ้วอุปเท่ห์เสน่หา
รำจวญสร้อยแสร้งเสเจรจา
ในเพลงซอราวว่าจะมาพ้อ
อิงอิงอ้อยอ้อยอิ่งอิงอิงเอื้อน
ระย้าใจไหวเลื่อนกระไรหนอ
อ้ออิงอิงอิงอ้ออ๋ออี๊ออ
อ้อนออดพรอดพะนอลงคลอเคล้า
ใช่จะบาปหยาบใจฤๅไผล่ผลาม
ใช่ลามปามหยามหยอกดอกนะเจ้า
สร้อยสำเนียงเพียงสะอิ้งพริ้งเพรา
ได้ไหมเล่าใคร่ขอไว้คลอเคียง
ด้วยนานนักหนักในเรือนใจนี้
มิเคยเลยจักมีวจีเสียง
มาไกวกล่อมห้อมหับศัพท์สำเนียง
นับวันเมียงก็แต่เงาในเหงางัน
สดับเจ้าเย้าเยือนเหมือนอยู่ใกล้
มาโลมไล้ครวญละมุนให้อุ่นขวัญ
ใจก็ลอยคล้อยฟ่องในฟองจันทร์
ไปกับวรรณวลีคีตารส
ซื้อได้ก็จะซื้อมิอืออ้า
ไม่ต่อรองราคามาทั้งหมด
ทั้งคันซอแลคนเล่นเป็นศรียศ
มิขอลดราคาสักค่าเฟื้อง
กี่ตำลึงก็เอานะเจ้าข้า
ขออย่าหาว่าข้าน้อยพลอยทำเขื่อง
มิรู้คุณเล่นลิ้นล้วนสิ้นเปลือง
เห็นเป็นเรื่องให้ราคาหยามค่ากัน 

หากไม่ขายล่ะก็จะขอแลก
หวานซ่านแทรกเอียงละออซอสวรรค์
ด้วยหทัยดวงน้อยร้อยจำนรรจ์
จะค่าพอไหมนั่นนะกานดาฯ