ถึง พ่อเปรม
สายเอยสายสวาท
ตัดเยื่อใยฤๅขาดมิอาจฝืน
เฝ้าคนึงเพ้อพร่ำทุกค่ำคืน
มองดาวดื่นดังหน้าพ่อยาใจ
ยามหลับตาใจตื่นสะอื้นหา
นาฬิกาหมุนผ่านจนถ่านไหม้
นั่งคอยพ่อกี่วันที่ผันไป
จะหาใครแทนพ่อหนอไม่มี
Tags: poem
, Your Words
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น