DiN

๏ ช้าเห่คลื่นคืนค่ำฉ่ำกระฉอก
ริ้วระลอกไล่ลามสายน้ำไหว
พลิ้วจันทร์เงาเหงางามอยู่รำไร
ราวลูบไล้ผิวน้ำของค่ำคืน

เย็นลมโพยพัดมาทุกคราค่ำ
หนาวลมย้ำยากใจให้เกินฝืน
ยิ่งน้ำค้างพร่างพรำยิ่งกล้ำกลืน
ฟ้าสะอื้นหยาดพรายประกายดาว

โอละเห่..เห่ช้า..ลอยล้าเรื่อย
โรยลมเอื่อยเฉื่อยพาฝ่าหมอกหนาว
โล้คลื่นน้อยคล้อยคืนเพียงครู่คราว
คะนึงเช้าช่างกระไรยังไกลเกิน

คลื่นกระฉอกฉะเบี่ยงแทบเอียงคว่ำ
ลอยปริ่มน้ำย่ำขวัญหวั่นโขดเขิน
แค่กระทบเพียงกระแทกคงแหลกเยิน
จะเผชิญผจญทางไปอย่างไร

เพราะเลือกแล้วลอยร้างอยู่กลางเปลี่ยว
สุดแต่เชี่ยวแรงพัดซัดไปไหน
จักจมคว่ำฤๅคว้างหนทางไกล
เพียงติดตามหัวใจไปเท่านาน

แด่เงาไม้สายหมอกระลอกคลื่น
แด่วารคืนเวี่ยจันทร์อันแสนหวาน
แด่เจ้าเรือใบไม้ล่องสายธาร
ไปสุดห้วงจักรวาลด้วยกานต์กลอนฯ