ทั่นพี่ ... ขอบคุณที่แวะเวียนไปหาที่บ้าน ผมมีนิทานเชยๆ มาแลกเปลี่ยน
ห่านนับครึ่งร้อยในบ้านสวนแห่งนี้ ห่านตัวหนึ่งพิเศษกว่าห่านตัวไหน เพราะมันออกไข่เป็นทองคำใบน้อยๆ ปีหนึ่ง ๔-๕ ครั้ง ครั้งละ ๗-๘ ฟอง
๒ ปีนับแต่ฟองแรก มันให้ไข่ทองคำไม่ขาด แต่นี่เกือบ ๔ เดือนแล้ว ห่านไม่ได้ให้ไข่ทองคำเหมือนเคย เจ้าของห่านตัดสินใจเลือกฆ่ามัน เพื่อเอาไข่ใบสุดท้ายในท้อง
... ไม่มีไข่ทองคำในนั้น และไม่มีอีกเลย
ผมได้ยินนิทานเรื่องนี้ครั้งแรกเมื่อสัก ๔ ปีที่แล้ว ในห้องอบรมเกี่ยวกับการบริหารการผลิต อาจารย์ผู้สอน ชี้ให้เห็นว่า หากเราต้องการผลผลิต (Production) สิ่งที่ควรให้ความสนใจเป็นลำดับแรก คือ ความสามารถในการผลิต (Production capability) – ไม่ใช่วัตถุดิบ (Material)
นิทานเรื่องนี้ ผมหยิบมาใช้บ่อยครั้งไม่เฉพาะที่ทำงาน ซึ่งเป็นโรงงานผลิต แต่ในชีวิตประจำวัน ความรัก ครอบครัว ... การเขียน (เขียน “งานเขียน” ทีไร เขินชะมัด)
เครื่องบำรุงความสามารถในการเขียน สำหรับผมแล้ว คือ บรรยากาศ และ เครื่องมือ
บรรยากาศในการเขียนที่ดี เหมือนวาล์วน้ำ เอื้อให้ “วัตถุดิบ” ที่เราเกี่ยวเก็บจากการใช้ชีวิตประจำวันหลั่งไหลออกมาโดยไม่ต้องออกแรงเค้น
บรรยากาศในการเขียนที่ดี อาจไม่จำเป็นต้องเงียบสงัด หรือเป็นที่ที่ไม่มีผู้คน แต่แน่ล่ะ ต้องไม่พลุกพล่านจนเกินไป พอมีที่ให้ “สติ” เดินทางไปและกลับมา
เมื่อ “มีบรรยากาศ” แต่เพราะอากาศร้อนแลบอย่างนี้ อาจทำให้เราเร่งรวกส่งงานเขียนออกไปโดยไม่ได้กลั่นเกลา
ดูเหมือนจะเรื่องมาก ข้อแก้ตัวสำหรับเรื่องนี้ คือ จริตที่แตกต่างกัน และ สำคัญของงานเขียนต่อการดำรงชีวิต
เครื่องมือ ... ในบ้านหลังเก่า ผมใช้คอมพิวเตอร์แทนโต๊ะทำงาน ข้าวของอุปกรณ์ต่างๆ อยู่ในที่ที่มันควรอยู่ แม้จะย้ายมานั่งขีดเขียนบนโต๊ะอาหารบ้าง ก็ไม่เป็นไร อะไรๆ ก็ยังหาได้บนโต๊ะทำงานที่ว่า
แต่ในบ้านหลังใหม่ ที่นี่ไม่มีโต๊ะทำงาน ผมใช้โต๊ะอาหารแทน นี่คงเป็นปัญหาหรือข้ออ้าง – ผมเท่านั้นที่รู้
วัตถุดิบกับความสามารถในการผลิต เป็นเรื่องละคนกัน ใช่แล้ว เรื่องละคน คนละเรื่อง พิจารณาดีๆ จะเห็นเป็นอย่างนั้น ผมอ่านหนังสือเท่าเดิม หมดจากยุคหนังฮาวทู ผ่านยุคหนังสือธรรมะ ทุกวันนี้ แนวหนังสือยังไร้ทิศ
ผมอ่านวรรณกรรมดีๆ และบทกวี - น้อย คงเป็นนักเขียนที่ดีไม่ได้ (นิยามนักเขียนที่ดี เราท่านอาจต่างกัน)
ปัญหาดาบเลเซอร์ไม่ทำงาน ไม่เกิดขึ้นแล้ว หรืออาจเกิดขึ้นสั้นๆ พลันสติจำคำแนะนำของทั่นดิลล์ได้ ปัญหาที่ว่าก็หายไป – เพราะอะไร เพื่ออะไร คือคำตอบ
พี่ทั่นฯ บ่นมาเสียยืดยาว ขอขอบคุณที่กรุณารับฟัง เรื่องแบบนี้ เล่าให้ใครฟังมากไม่ได้หรอก เดี๋ยวเขาหาว่าใจเสาะ เปล่าเลย ใจไม่เสาะ – พูดมากเสาะท้อง ทั่นพี่เคยได้ยินไหม ?
ขอ “กำลัง” จงสถิตกับท่าน(พี่)
ขุนอรรถ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น