DiN

โลกของฉันมีแต่ตัวหนังสือซึ่งเติบโตโดยรับหล่อเลี้ยงจากธารอารมณ์หลากหลาย ไม่ว่าเป็นปรีดาปราโมทย์ โทมนัสโศกเศร้า รัก เหงา อ้างว้าง ผิดหวัง สมหวัง..ลึกลงไปใต้ผิวดิน ที่ปลายรากต้นไม้อักษรเหล่านั้น ธารอารมณ์สลับซับซ้อนไหลวนไม่รู้สิ้น ก่อกำเนิดผลไม้อักษรหลากรสกำนัลแก่ผู้คนผ่านทาง

กระทั่งช่วงเวลาที่ลำธารอารมณ์หยุดไหล

ณ ตำบลนั้น แมกไม้หยุดกวัดไกว สายลมหยุดพัดพา เหล่าสกุณาหยุดขับขาน แม้กาลเวลายังคล้ายมิได้เคลื่อนไหว

เธออาจคิดว่าผลไม้อักษรคงต้องเหี่ยวเฉาด้วยไร้ทิพย์ธารหล่อเลี้ยง แต่เปล่าเลย..ขณะลำธารแห่งปีติ สายชลแห่งความหวัง สายธารแห่งความรักหยุดไหลซึ่งดูราวกับว่าโลกจะถล่มทลาย ปีศาจแห่งรัตติกาลกางปีกมืดดำคลี่คลุมไปทั่ว  สรรพสิ่งคล้ายถึงกาลสิ้นสุด

ณ เวลานั้น สายธารแห่งความเศร้าโศกอ้างว้างก็จะไหลผ่านมา..มาพร้อมธารน้ำตา ไหลบ่าจนถั่งท่วม ท้นฝั่งใจ

สำหรับผู้คนทั่วไปอาจถูกพัดไหลไปกับกระแสคลื่นแห่งความอ้างว้างโศกเศร้า ไม่ก็สิ้นแรงถูกคลื่นกลืนหายในความมืดมิด

แต่กับฉัน..ลำธารยังคงเป็นสำธาร ไม่ว่าเป็นลำธารแห่งความปีติปรีดาหรือเศร้าโศก ล้วนคือสายน้ำทิพย์ที่หล่อเลี้ยงต้นไม้อักษรให้งอกงาม  เพียงธารอารมณ์ต่างชนิดก็จะให้ผลรสชาติที่แตกต่างกันไป..

กล่าวเช่นนี้เธออาจคิดว่าฉันไร้ชีวิตจิตใจ

เปล่าเลย..เพราะเต็มด้วยชีวิตจิตใจ ธารอารมณ์จึงหลั่งไหลไม่มีสิ้นสุด แต่เพราะรับรู้ว่าฉันหาได้เป็นเจ้าของอารมณ์เหล่านั้น ฉันเป็นเพียงทางผ่านให้อารมณ์แปรเป็นผลไม้อักษรละลานตา เมื่อดำดิ่งลงในธารอารมณ์ฉันจะต้องกลับขึ้นมา  

เยาวมิตรแห่งฉัน

ยามใดที่ลำธารแห่งความอ้างว้างโถมถั่ง คลี่คลื่นอารมณ์แห่งความระทมทุกข์โอบกอดเธอไว้ ขอเธออย่าได้ฝืนต้าน แต่จงเลื่อนไหลไปด้วยความรู้สึกล้ำลึก ดำดิ่งให้ถึงที่สุดแห่งอารมณ์ มิใช่เพื่อทำร้ายตนเอง แต่เพื่อไปยังความลึกที่ผู้คนทั่วไปมิเคยล่วงถึง มีแต่ทำเช่นนี้ จึงสามารถหยิบฉวยบางสิ่งล้ำค่า เยี่ยงนักดำหอยมุกต้องดำน้ำลึกจึงจะได้หอยมุกบริสุทธิ์ขึ้นมา

ผจญลำธารแห่งความอ้างว้างโศกเศร้าย่อมเป็นรสชาติยากกล้ำกลืน ไม่ต่างยาขมเฝื่อนคอ แต่ผลไม้อักษรที่ได้รสชาติดีนัก

ฉันเชื่อเช่นนั้น

มิตรของเธอ