DiN

^๑๏ รู้เลือกร่ำรจนาไร้ค่านัก
เลือกจะรักเรียงรรรประพันธสาส์น
อยู่โดยเดียวเปลี่ยวเหงากับเงากาล
ผ่านวันวารเพียงเร่มาเอกา

^๑๏ พบคนดีหมายที่ปรานีรัก
มั่นสมัครจักสมานชวนหรรษา
ร้อยอักษรมธุรวรรณจำนรรจา
โลกชืดชาพลันชื่นก็ตื่นชม

^๑๏ หมายไปว่าได้เมียงมาเคียงคู่
ประคองชู้คู่ชิดสนิทสนม
แลกอักษรเริงร่ำพร่ำคารม
ประสาคมครุกานท์ประสานใจ

^๑๏ เพียงมินานผ่านผันก็พลันพราก
ดั่งน้ำหลากเอ่อล้นจากหนไหน
รี่แรงลัดซัดมาแล้วคลาไคล
ทิ้งโขดหินคงไว้ในกลางธาร

^๑๏ ริ้วอักษรหย่อนราคาด้อยค่านัก
ที่ไหนรักจักคอยร้อยคำหวาน
ใช่แสนหมื่นดื่นค่าบรรณาการ
สิ้นเพรงวารลานเปล่าก็เหงางัน

^๑๏ จากไปแล้วคนดี..ฤดีวิโยค
ในเพลงโศกพร่ำว่าเจียนอาสัญ
ทิ้งอักษรวอนร่ำเคยรำพัน
ลืมโลกฝันวันเก่าที่เฝ้ารอ

^๑๏ หากวันใดได้พานบันดาลประสบ
สักคราพบอวลเหงาโอ้เราหนอ
ที่ไขว่คว้าหาไปไม่เคยพอ
คำนึงคลออักขราวิญญาณ์ญาณ

^๑๏ จงกลับมาตรงนี้ที่เคยอยู่
ยังเฝ้าดูด้วยรักสมัครสมาน
จักคอยคร่ำพร่ำพจน์รจนาการ
กว่าสายธารอักษราสิ้นวาโย ฯ