คนจรเดินเลียบเลาะเขื่อนแม่น้ำ แสงสีสนธยาอาบฝั่งตะวันตกของเมือง กระจกหน้าต่างบนตัวตึกสะท้อนเงาเป็นประกาย
ผ่านเก้าอี้ข้างเสาไฟ หญิงสาวผมยาวสวมสเว็ตเตอร์ เรียวขากางเกงยีนส์รัดรูปเหยียดยาว รองเท้ากีฬาไขว้ปลายหากัน ดวงตาเหม่อมองไปที่อาทิตย์อัสดง ลำแสงสีเพลิงลูบไล้วงหน้าซึมเซา
เขาเดินผ่านไป แล้วชะงักเท้า หันกลับมอง วงคิ้วคมเข้มดวงตาทอดไปข้างหน้า นิ่งงัน
เขาเอ่ยถาม "ไง?"
หญิงสาวไม่หันมอง ไม่ขยับริมฝีปาก ไม่แม้กะพริบตา เขาล้วงกระเป๋าก้มหน้า เหวี่ยงขาเตะก้อนหินกระเด็นรอดตะแกรงเขื่อนตกลงในแม่น้ำ หมุนกายกลับ ก้าวขาออกเดิน แต่แล้วก็ชะงักเท้า ยินเสียงจากด้านหลัง
"เขาไม่กลับมา..เขาไม่กลับมา"
คนจรเลิกคิ้วเม้มริมฝีปาก ก้มหน้านิ่ง มือซุกในกระเป๋ากางเกงกำแน่น "คุณโชคดีที่ยังมีคนให้รอคอย" เขาเหวียงขาอีกครั้ง คราวนี้เตะความว่างเปล่า ไม่มีเสียงอะไรสัมผัสผิวน้ำ แ้ล้วออกเดิน
เงาร่างลับหายไปตามแนวโค้งคันเขื่อน หญิงสาวยังคงนั่งนิ่ง ประกายหยดน้ำสะท้อนลำแสงสุดท้ายของวัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น