นจรเดินเลียบเลาะเขื่อนแม่น้ำ แสงสีสนธยาอาบฝั่งตะวันตกของเมือง กระจกหน้าต่างบนตัวตึกสะท้อนเงาเป็นประกาย

ผ่านเก้าอี้ข้างเสาไฟ หญิงสาวผมยาวสวมสเว็ตเตอร์ เรียวขากางเกงยีนส์รัดรูปเหยียดยาว รองเท้ากีฬาไขว้ปลายหากัน ดวงตาเหม่อมองไปที่อาทิตย์อัสดง ลำแสงสีเพลิงลูบไล้วงหน้าซึมเซา

เขาเดินผ่านไป แล้วชะงักเท้า หันกลับมอง วงคิ้วคมเข้มดวงตาทอดไปข้างหน้า นิ่งงัน

เขาเอ่ยถาม "ไง?"

หญิงสาวไม่หันมอง ไม่ขยับริมฝีปาก  ไม่แม้กะพริบตา  เขาล้วงกระเป๋าก้มหน้า เหวี่ยงขาเตะก้อนหินกระเด็นรอดตะแกรงเขื่อนตกลงในแม่น้ำ หมุนกายกลับ ก้าวขาออกเดิน แต่แล้วก็ชะงักเท้า ยินเสียงจากด้านหลัง

"เขาไม่กลับมา..เขาไม่กลับมา"

คนจรเลิกคิ้วเม้มริมฝีปาก ก้มหน้านิ่ง มือซุกในกระเป๋ากางเกงกำแน่น "คุณโชคดีที่ยังมีคนให้รอคอย" เขาเหวียงขาอีกครั้ง คราวนี้เตะความว่างเปล่า ไม่มีเสียงอะไรสัมผัสผิวน้ำ แ้ล้วออกเดิน

เงาร่างลับหายไปตามแนวโค้งคันเขื่อน หญิงสาวยังคงนั่งนิ่ง ประกายหยดน้ำสะท้อนลำแสงสุดท้ายของวัน


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น