จดหมายจากดาวสีดิน : เสียงกระซิบ
เธอผู้สถิตในห้วงคำนึง
ไม่เคยเลยสักวันที่ฉันรู้สึกว่าเธอห่างหายไป ต่อให้จดหมายฉบับสุดท้ายจากเธอบันทึกวันเวลาล่วงแล้วเนิ่นเพียงไร สำหรับฉัน ยังแว่วยินน้ำเสียงตัวอักษรจากเธอกระซิบอยู่ใกล้ไม่เคยห่าง
เธออาจเห็นฉันเป็นตอไม้ผุ เกะกะขวางทางขณะก้าวเดินไปบนมรรคาแห่งบรรณภพ เธออาจวางฉันเสียในที่ซึ่งไกลตาขณะเพลินอยู่กับโลกตัวอักษรที่เธอรัก ลืมฉันเสียชั่วคราวเพราะสหายอักขระต่ำต้อยไร้แล้วซึ่งประโยชน์โภชน์ผลใดให้ครุ่นคำนึง
เหล่านี้หาทำฉันหมางน้ำใจแม้น้อย
ไม่เป็นไรเลยหากเธอจะลืมฉันเสียตราบที่โลกตัวอักษรของเธอยังสว่างไสว เพริศพราวด้วยโค้งรุ้งสดใสละลานตา ให้เธอได้โลดเล่นในทุ่งฝันอันดาษดาด้วยหมู่มวลไม้อักษรเริงระบำลม
ก็หากวันใดม่านหมองคลี่เคลื่อนเข้าคลุม โลกฝันของเธอหม่นมัวราวท้องฟ้าราตรี เหลียวทางไหนล้วนทัศนียภาพที่แล้งไร้ไม่น่ามอง ยามนั้นเธอประหวัดคำนึงว่ายังมีสหายน้อยที่ต้อยตามเธอมิยอมห่าง โลกฝันของเธอหาได้แล้งร้างอย่างที่เห็น เท่านี้ฉันก็เอมใจที่สุดแล้ว
กล่าวเยี่ยงนี้มิใช่สำบัดสำนวนหรือแสร้งสรรคำเลย
ก็เพราะตัวฉันเองครั้งหลงวนอยู่ในป่าจินตนาการลึกลับซับซ้อน ครุ่นแต่จะคิดมองหาหนทางออกวันแล้ววันเล่า เสาะเส้นทางที่จะพาตัวอักษรดั้นด้นไป บ่อยครั้งฉันหลงทาง สับสน เดินวนไม่อาจขยับไปหน้า ภาวะเช่นนั้นแค่คิดเคลื่อนปลายนิ้วยังยากเข็ญ ไหนเลยเหลือแรงกำลังติดต่อโลกภายนอก
หลายครั้งเมื่อรับจดหมายจากมิ่งกัลยาณมิตร ความลิงโลดนั้นสุดกล่าว ฉันตอบความในบัดใจ แต่ครั้นเป็นช่วงเวลาย่ำวนในป่าจินตนาการ สวมหมวกพรานอักษรอ่อนหัด ตัวละคอนที่ฉันคิดนำทางยังยืนตาค้างรอพรานน้อยด้อยประสบการณ์ผู้นี้นำทาง ฉันไม่อาจกระทำสิ่งอื่นใดนอกไปจากนั่งเพ่งจอขาวว่างเปล่าตรงหน้า เค้นค้นหาช่องทางพาพวกเขาไปให้ได้ จดหมายจากมิ่งมิตรจึงคล้ายถูกส่งใส่ขวดแก้วลอยหายในท้องทะเลเวิ้งว้าง
ฉันได้แต่หวังให้มวลมิตรทำความเข้าใจ ว่าทุกวรรคตอนในนิยายแม้มิได้เอ่ยออกนามโดยตรง แต่ก็คือจดหมายจากสหายต่ำต้อยที่ส่งถึงอักษรมิตรด้วยดวงจิตครุ่นคิดถึงมิเคยห่าง เนื้อความทั้งหมดแทนความห่วงใย สื่อความหมายว่าสหายน้อยผู้นี้ตอบความแล้ว ตอบด้วยตัวอักษรในนิยายทุกวรรคคำ
แต่ความหวังของฉันก็อาจเป็นขวดแก้วว่างเปล่าลอยหายในเวิ้งทะเลอ้างว้าง ไม่เลยสหายคนใดเข้าใจ ตัวอักษรของมวลมิตรจึงค่อย ๆ ห่างหายราวหยาดน้ำค้างต้องอรุณ
แต่ไม่ใช่เธอ
ตัวอักษรของเธอยังเดินทางรุดหน้า ทุกครั้งสดับรับรู้ข่าวคราวมิต่างจดหมายจากเธอ บทสนทนาของตัวละคอนบอกฉันว่าเธอสุขสบายดี จากทุกบรรทัดของบทบรรยายฉันมองเห็นภาพเธอนั่งพิมพ์งานด้วยดวงใจอันผ่องแผ้ว (เธออาจชราภาพด้วยริ้วลายอักขระแต่นั่นก็หาทำให้ฉันรู้สึกว่าเธอหง่อมเลย)
เธอผู้สถิตในความคำนึง
ฉันได้รับจดหมายจากเธอทุกครั้งที่นิยายของเธอรุดหน้าไป ฉันมีความสุขเสมอเมื่อรับรู้ข่าวคราว ไม่ว่าเธอจะเขี่ยฉันไปเก็บไว้ในที่อันน่าหลงลืมยาวนานเพียงไร เสียงกระซิบนั่นยังดังก้องมิเคยห่าง เป็นเสียงที่บอกให้ฉันติดตามไป นำนิยายของฉันออกเดินทาง ก็เพื่อโต้ตอบกลับว่า 'ฉันสบายดี'
กระท่อมน้อยปลายนา
ค่ำฟ้าไร้ดาว
ป.ล. อีกไม่นานเมฆฝนก็จะมาชะล้างหมอกควัน นำความชุ่มชื่นกลับคืนมา ฉันได้แต่หวังให้เป็นเช่นนั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น