DiN

ข้าก็แค่ไอ้เด็กบ้านนอก
กับเรื่องราวที่นานครั้งจะมีคนเอ่ยถึง
เรื่องราวของการเดินทางต่อสู้ฟันฝ่า
ในกระเป๋าเต็มด้วยถ้อยคำผู้คน
คำหยอกล้อโกหกพกลม
แน่ล่ะ, เรามักได้ยินแต่สิ่งที่ต้องการฟัง
ส่วนที่เหลือ..ช่างมันเถอะ

เมื่อข้าออกจากบ้าน
ข้าไม่ใช่ทารกน้อยอีกต่อไป
ท่ามคนแปลกหน้า
หรือสถานีรถไฟฟ้าว่างคน
ความหวาดกลัวหลบซ่อนอยู่ทั่วไป
กับคนเร่ร่อนจรจัด
อาจมีที่พักสำหรับพวกเขา
คงมีแต่พวกเขาเท่านั้นที่รู้

ลา-ลัน-ล้า..

ข้าดุ่มเดินหางาน
พบแต่ความว่างเปล่า
ไม่ก็เสียงร้องเรียกของหญิงบริการบนถนนโลกีย์
บอกอย่างไม่อาย
บางครั้งเมื่อความเปลี่ยวเหงาทักทาย
ลูกผู้ชายไหนเลยนิ่งดูดาย

ลา-ลัน-ล้า..

และแล้ว..ข้าล้มตัวลงนอนในสายลมหนาว
ฝันถึงวันกลับบ้าน
พอกันที..ความเหน็บหนาวในเมืองใหญ่
พอกันที..ความหิวกระหาย
ข้าจะกลับบ้าน

เมื่อยืนบนแท่นแห่งชัยชนะของนักชก
เขาแลกมันมาด้วยอะไร
ความทรงจำของทุกหมัดที่ส่งเขาลงไปนอน
ตามหลอกหลอนทำร้ายจนร่ำไห้
ไม่ว่าขณะขุ่นแค้นหรือละอายใจ

"ข้าคงต้องร่ำลา คงต้องร่ำลา"

แน่ล่ะ..การต่อสู้ยังต้องดำเนินไป

ลา-ลัน-ล้า..