ฝนซาเม็ดแล้ว ยังเหลือก็แต่ที่หยดแหมะจากปลายไม้ปลายหญ้า ท้องฟ้ากลับสว่างจ้า พวกนกออกมาอ้าปีกจิกไซ้ขนซ้ายทีขวาทีส่งเสียงร้องจุ๊กจิ๊กจุ๊กจิ๊ก ป่าโปร่งท้ายบ้านซึ่งเต็มด้วยไม้จำพวกกะเพรา มะเขือ สะระแหน่ มีกอผักบุ้งเลื้อยทอดออกไปยังบ่อน้ำไม่ไกล มีเถาถั่วพูไต่ค้างห้อยฝักโตงเตงกลับคืนชีวิตชีวา
หยาดน้ำใสไหลเป็นทางบนฝักถั่วพู หยดย้อยลงบนใบมะเขือเผาะเผาะ แตกกระจายเป็นละอองน้ำ ใบมะเขือได้น้ำก็เขียวฉ่ำชื่นราวจะเปล่งประกายเขียวออกจากผิวใบ ใต้ใบมะเขือนี่เองเป็นที่หลบฝนของเต่าทองปุ๋งพระเอกของเรา
เต่าทองปุ๋งซุ่มรออยู่นานจนแน่ใจแล้วว่าใบมะเขือหยุดสั่นสะเทือน จึงค่อย ๆ กระดึ๊บจากกลางก้านใบออกไปทางปลายขอบ แหยมหน้ามองท้องฟ้า
แต่แล้วตาเหลือกถลนออกนอกเบ้า
บอลน้ำใสแจ๋วขนาดเท่าส้มโอยักษ์ พุ่งตรงลงมา เห็นลูกกะตาตัวเองถลนชัดถนัดเต็มสองตา
คิดผลุบหลบแต่ไม่ทันการเสียแล้ว หยดน้ำขนาดใหญ่แผละเต็มหน้า เต่าทองปุ๋งเสียหลักหล่นคว้างจากใบมะเขือ หล่นหงายหลังแผละลงในแอ่งน้ำโคนต้น เต่าทองปุ๋งไม่รีรอให้เสียฟอร์มนาน พลาดท่าเกิดใครโผล่มาเห็นเข้าก็จะถูกเอาไปล้อไม่เลิก รีบใช้หกตีนตะกายออกจากแอ่งน้ำมายืนเปียกซ่กสลัดปีกนอกปีกใน แถมท้ายด้วยสะบัดบั้นท้ายพอให้หมาดน้ำ
เหลือบมองบนฟ้า
พวกนกออกกันมาใหญ่แล้ว เต่าทองปุ๋งรู้ดี หากขืนทะเล่อทะล่าโผล่กลางที่แจ้งไม่ดูตาม้าตาเรืออาจกลายเป็นพิชช่าหน้าแมลงมื้อเย็นของเจ้าพวกนกโดยไม่รู้ตัว คิดได้เช่นนั้น กระโดดลัดเลาะไปตามโคนหญ้า ปีนต้วมเตี้ยมขึ้นบนหญ้าต้นเล็ก ๆ ยืนกอดอกมองเรียวหญ้าแล้วตัดใจ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ เปียกแล้วนี่นา โดดหงายหลังไถลลงตามโค้งเรียวหญ้า ปีกแข็งกรีดน้ำบนใบหญ้าแตกกระจาย โดดจากใบหนึ่งไปอีกใบและอีกใบและอีกใบ หลายใบเข้าชักสนุกส่งเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่ตัวเดียว
เป็นกิจวัตรประจำวัน ว่างไม่ได้เต่าทองปุ๋งเป็นต้องไปหาเต่าทองกระจิบ เต่าทองสาวแสนสวยของป่าท้ายบ้าน และก็ให้บังเอิญว่าเต่าทองปุ๋งว่างทุกวันทุกเวลาเสียด้วยสิ ครั้งหนึ่งเต่าทองปุ๋งเคยถามเต่าทองกระจิบว่า
"นี่ตัวเอง ทำไมตัวเองถึงชื่อกระจิบล่ะ นั่นน่ะชื่อนกไม่รู้รึไง"
เต่าทองสาวหน้าหวานยิ้มค้อน ปกติเป็นสาวหน้าหวานอยู่แล้วเวลายิ้มยิ่งหวานใหญ่ หวานจนเต่าทองปุ๋งละลายเป็นตังเมลนไฟ ละลายจนไหลเยิ้ม แต่หากไหลมากไปอาจถึงกับเสียความเป็นตัวเอง พอคิดขึ้นได้รีบรวมตัวกลับเป็นเต่าทองปุ๋งสุดหล่อเช่นเดิม เห็นเต่าทองกระจิบยังค้อนไม่เลิก
"ค้อนอยู่นั่นแหละ ตกลงจะรู้เรื่องกันมั้ยเนี่ย" เต่าทองปุ๋งเผลอโวย
ยินเยี่ยงนั้นกระจิบเต่าทองสาวหน้าหวานพลันเปลี่ยนสีหน้าเป็นปั้นปึ่งร้องบอก
"ไปถามแม่สิ แม่ตั้งชื่อให้ใครจะไปรู้"
พูดจบสะบัดก้นงอนคลานต้วมเตี้ยมต้วมเตี้ยมจากไป ทิ้งเต่าทองปุ๋งยืนอ้าปากค้างอยู่กับความสงสัยคาใจ ชื่อกระจิบยินทีไรหนวดลุกปีกพองเกือบเผลอเผ่นทุกที ดีนะดวงตาสวยซึ้งใบหน้าหวานจ๋อยช่วยยึดปีกไว้ ไม่งั้นเต่าทองปุ๋งคงเผ่นทุกครั้งที่ยินชื่อนี้ (ต่อให้เรียกเองก็เถอะ) (หมายเหตุผู้เขียน : เรื่องเผ่นหนีเป็นที่รู้ทั่วไปทั้งป่าท้ายบ้านว่าไม่มีใครเกินเต่าทองปุ๋ง)
หลับหูหลับตาหัวเราะเอิ๊กอ๊ากลื่นไถลจนลืมตัว ไม่ทันมองว่าสุดปลายหญ้าต้นนี้ ไม่มีต้นอื่นอยู่ใกล้ ร่างเต่าทองปุ๋งลอยลิ่ว กำลังหัวเราะเพลิน พลันชะงักค้าง น่าจะตกบนใบหญ้านานแล้วไหงยังลอยคว้าง เต่าทองปุ๋งลืมตามอง
ภาพตรงหน้าทำเอาหัวใจแทบหยุดเต้น
"กิ้งก่าสมชาย!"
เต่าทองปุ๋งตะโกนลั่นใช้หกตีนตะกายอากาศ แต่กลางอากาศไหนเลยเหยียบเบรคหรือเปลี่ยนทิศทางได้ดังใจ เต่าทองปุ๋งพุ่งชนกิ้งก่าสมชายเต็มเปา กิ้งก่าจอมเกเรแห่งป่าสวนครัวกำลังหลับด้วยฟ้าหลังฝนนั้นเย็นฉ่ำชวนงีบนัก อันที่จริงหนังหนาอย่างกิ้งก่าสมชายต่อให้เต่าทองปุ๋งเด้งใส่สักกี่ทีคงไม่ตื่น แต่เสียงร้องนี่สิ
นักล่าแห่งป่าท้ายบ้านลืมตาขึ้นช้า ๆ เห็นเต่าทองปุ๋งร่วงแหมะลงตรงหน้า ไม่รีรอร่ำไร กิ้งก่าสมชายทักทายโดยฉกหมับ!
เงยหน้าเคี้ยวแลบลิ้นเลียปากแผล็บ ๆ
นึกสงสัยใช้ลิ้นควานในปากรอบหนึ่ง ลองเลาะตามซี่ฟันอีกรอบ พบแต่โคลนแฉะ ๆ กิ้งก่าสมชายหันควับ ทันเห็นก้นเต่าทองปุ๋งดุ๊กดิ๊กหลบใต้ใบหญ้า กิ้งก่าสมชายหดคอแล้วพุ่งฉกทันที
ด้วยสัญชาตญาณ เต่าทองปุ๋งโดดหลบ รอดจากคมฟันหวุดหวิด กางปีกบิน หมายโผเกาะโคนมะเขือ แต่คงเพราะปีกยังเปียกน้ำ เต่าทองปุ๋งหล่นเผละนอนเค้เก้ เหลียวมอง กิ้งก่าสมชายมายืนค้ำอยู่บนหัวแล้ว
เต่าทองปุ๋งพลิกตัววิ่งมุดลอดเข้าใต้ท้องกิ้งก่าสมชาย
กิ้งก่าสมชายมุดบ้าง ตัวเลยพลิกหงายท้องตีนชี้ฟ้า ชักเริ่มหงุดหงิด รีบสะบัดขาพลิกกลับมายืนคว่ำ หันซ้ายหันขวา
"ไปไหนซะแล้ววะ ไวจริงไอ้เต่าทองตัวแสบ"
กิ้งก่าสมชายพึมพำเป็นภาษากิ้งก่า คลานส่ายหัวมองหาโดยหารู้ไม่ว่าเจ้าเต่าทองตัวแสบเกาะอยู่บนหลัง เต่าทองปุ๋งยักคิ้วให้ตัวเองแล้วท่องปรัชญากำลังภายในที่เคยอ่านประจำ "สถานที่อันตรายสุดคือที่ปลอดภัยสุด"
จบคำโดนกิ่งไม้ดีดผัวะ เด้งกระดอนตกจากหลังกิ้งก่าสมชาย
กิ้งก่าสมชายเหลียวมอง รู้ทันทีว่าถูกเจ้าเต่าทองน้อยตัวแสบลูบคม ตาลุกโชน หนังรอบคอพองออกจนแทบระเบิด
เต่าทองปุ๋งไม่รอดูให้เสียเวลา เผ่นพรวด!
คราวนี้ป่าท้ายบ้านแทบราบเป็นหน้ากลอง ต้นไม้ต้นหญ้าถูกกิ้งก่าสมชายตะกุยยับเยิน
เต่าทองปุ๋งกระหืดกระหอบ หนีเอาชีวิตรอด หนึ่งไล่ล่าด้วยเพลิงแค้นและเพื่อของว่างเล็ก ๆ น้อย ๆ รองท้องระหว่างมื้อ ส่วนอีกหนึ่งหนีเพื่อรักษาชีวิตน้อย ๆ ทั้งชีวิต ต่อให้ขนาดต่างกันสุดขั้วโลกก็เถิด แต่แรงจูงใจต่างกันมากมาย อีกทั้งตัวหนีได้ชื่อว่าเป็นสุดยอดนักหนีของป่า เต่าทองปุ๋งยืนระยะได้ยาวนานกว่าที่กิ้งก่าสมชายคาดคิด แต่ก็กระหืดกระหอบจนหัวใจแทบทะลักออกมาเต้นนอกอก
เต่าทองปุ๋งวิ่งผ่านอะไรบางอย่าง
ฉับพลันสะกิดใจ รีบวิ่งกลับไป
แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้า หันมองด้านหลัง เห็นกิ้งก่าสมชายกำลังโจนมา เต่าทองปุ๋งแลบลิ้นปลิ้นตา แล้วเผ่นพรวดพุ่งเข้าไป
กิ้งก่าสมชายติดตามกระชั้นชิด เห็นเจ้าเต่าทองน้อยทำท่าทะเล้นยิ่งกวนโทโส โจนงับกลางอากาศ แต่แล้วยินเสียงดัง
ฉับ!
ฝากล่องตาข่ายเหล็กงับลงทันทีที่กิ้งก่าสมชายกระแทกตะขอแขวนเหยื่อ
เต่าทองปุ๋งยืนลอยหน้าลอยตาส่ายสะโพกอยู่นอกกล่อง กิ้งก่าสมชายบันดาลโทสะ โจนงับ แต่แล้วคมปากกระแทกตาข่ายเหล็กกระดอนกลับมา ปากแตกเลือดซิบ กิ้งก่าสมชายขบเขี้ยวเคี้ยวฟันสบถเป็นภาษากิ้งก่า (เป็นคำไม่สุภาพผู้เขียนจึงมิอาจแปล)
เต่าทองปุ๋งชูนิ้วกลางแล้วส่ายก้นเดินจากไป
ตั้งใจชวนเต่าทองกระจิบไปดูคอนเสิร์ตหนอนบุ้ง แต่ตามหาเท่าไรก็ไม่เจอ 'หรือเธอจะนึกน้อยใจที่เราถามเรื่องชื่อ' เต่าทองปุ๋งคิดไปต่าง ๆ นานา 'หรือมีใครมาแอบจีบตอนเราไม่อยู่' สงสัยอีกต่าง ๆ นานา วนเวียนคิดไปคิดมา คิดพลางออกตามหาทั่วป่าท้ายบ้าน จนพบกับตั๊กแตนต๋อง
"ยินว่ากลับไปบ้านสองสามวัน" ตั๊กแตนต๋องบอก
เต่าทองปุ๋งหน้าสลดยกมือลา เดินคอตกเตะเศษใบไม้ไปคิดไป อีกตั้งสองสามวันแน่ะ เซ็งแย่ ปกติว่างทีไรเป็นต้องไปหาเต่าทองกระจิบ ตอนนี้ก็ว่างเสียด้วยสิ จะตามไปที่บ้านก็ไปไม่ถูก คิดไปคิดมาเต่าทองปุ๋งร้อง อู้ย! เผลอเตะโดนก้อนกรวดเข้าเต็มตีนข้างที่ห้า
เต่าทองปุ๋งเดินวนไปเวียนมาสี่ห้ารอบ คอชักตกลงเรื่อย ๆ ตกจนแทบเรี่ยดิน และแล้วเต่าทองปุ๋งหยุดกึ๊ก ปรากฏว่าเดินกลับมาที่เก่า กิ้งก่าสมชายหน้าตาขมึงทึงอยู่ตรงหน้า เต่าทองปุ๋งสะดุ้งเฮือก และแล้วถอนใจคิดได้ว่ากิ้งก่าสมชายอยู่ในกรง กำลังจะคอตกเดินต่อก็ทะลึ่งหน้า ตาโต
สักพัก ป่าท้ายบ้านก็กลับมาราบเป็นหน้ากลองอีกครั้ง ●
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น