พอยามเย็น เป็นมายืน คอยยื่นหน้า
เผื่อเอาว่า เธอมาเยี่ยม เตรียมใจใหญ่
หวีผมเป๋ เรียบแปร้ แลยองใย
สะพายย่าม ใบใหญ่ ไว้ข้างพุง
เห็นย่างเหยาะ เหมาะเหม็ง เล็งเล็งย่อง
เหลือบตามอง ร้องเฮอะ หวิดเลอะยุ่ง
ที่แท้ยาย โยกย้าย ส่ายกระบุง
เขยิบถุง เยิบยาบ มาโยงเยง
แอบตามช่อง ย่องมุดหลบ เกือบจบเห่
หวิดเสียเท่ เสื้อยับ ขยับเร่ง
เดินมาโน่น แล้วกัน เธอนั่นเอง
ย่างโหยงเหยง เยี่ยมหน้า มายุกยิก
เมื่อปีกลาย ยังร้องไห้ ขี้มูกโป่ง
สวมกระโปรง ลายหมีพูห์ ดูหลุกหลิก
น้ำลายยืด ซื้ดซู่ อยู่ดุ๊กดิ๊ก
เล่นขลุกขลิก ขายขนม จีนน้ำยา
มาปีนี้ ยิ่งมอง ก็ยิ่งงาม
ชักอยากถาม สวาปามข้าว กับอะไรหนา
จึงอัดอวบ อ้วนท้วน งามยวนตา
รอบเอวย้วย ยวบหนา ช่างน่ายลยังยืนยัน ยินดี ไมตรีต่อ
มิระย่อ ยึกยัก ทำรักย่น
แม่มิชิลิน เอวยาง อย่างหน้ามล
จะรักจน เอวลอย ยืดย้อยเยย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น