"เมื่อคืนกะปิฝันถึงพ่อ"
กะปิชอบนั่งมองเด็ก ๆ ใส่ชุดนักเรียนหิ้วกระเป๋าเดินไปโรงเรียน
พ่ออุ้มกะปิขึ้นแล้วถามว่า “อยากไปโรงเรียนมั้ยกะปิ?”
กะปิรีบพยักหน้า บอกพ่อว่า “อยากไปฮะ!”
ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร
วันหนึ่งพ่อเอาชุดนักเรียนมาให้กะปิ พ่อบอกว่า “พรุ่งนี้เราจะไปโรงเรียนกัน!”
กะปิอดใจไม่ไหวรีบลองใส่ชุดนักเรียน ปกเสื้อสีขาวแข็ง เท่ห์ที่สุด
ย่ายิ้มส่ายหน้า บอกว่า “ใส่ได้พอดี แต่มันยับ เดี่ยวย่ารีดให้”
ย่าเอาถ่านไฟใส่เตารีดหน้าตาเหมือนเรือ จากนั้น ปูผ้าบนพื้นสองสามชั้นทับด้วยผ้าถุงของย่าอีกที “ถอดเสื้อมาเดี๋ยวย่ารีดให้!” ย่าบอกกะปิ กะปิถอดเสื้อส่งให้ย่า ย่าวางเสื้อลงบนผ้าถุงที่ใช้รองรีด จากนั้นจุ่มมือลงในขันน้ำ สะบัดน้ำลงบนเสื้อจนเปียกชุ่ม กะปิสงสัย ถามย่าว่า “ย่าทำให้เสื้อเปียกทำไมฮะ?”
ย่าตอบว่า “เวลารีดมันจะได้เรียบ”
กะปิไม่เข้าใจ ทำไมเสื้อต้องเปียกจึงจะเรียบ แต่ไม่ได้ถามย่าอีก
ย่ายกเตารีดขึ้น วางบนใบตอง เลื่อนเตารีดไปมาบนใบตองจนใบตองเปลี่ยนสี มีกลิ่นแปลก ๆ จากนั้น วางเตาลงบนเสื้อ ย่ารีดไปรีดมา มีไอน้ำลอยขึ้นมาจากเสื้อ ย่ารีดเสร็จบอกให้กะปิเอาใส่ไม้แขวนไปแขวนไว้ กะปิอยากลองใส่อีก ย่าบอกว่า “เดี๋ยวยับหมด เอาไว้ใส่พรุ่งนี้ดีกว่า”
กะปิจึงได้แต่ยืนมองชุดนักเรียนเรียบสวยของกะปิแขวนข้างฝา
เป็นชุดนักเรียนที่เท่ห์ที่สุด
จำได้ คืนนั้นกะปินอนไม่หลับ คิดภาพตัวเองใส่ชุดนักเรียนแล้วอยากให้เช้าไว ๆ
พ่อจูงมือกะปิเดินไปโรงเรียน
เราเดินไปคุยกันไป
พ่อบอกว่า “โรงเรียนเป็นที่ ๆ กะปิจะได้รู้จักเพื่อน ๆ กะปิจะได้มีเพื่อนเยอะ ๆ เรื่องเรียนนั้น เราเรียนจากทุกที่ ทุกเวลา ทุกคนทุกอย่างเป็นครูของเรา” พ่อชี้ให้กะปิดูนกบนกิ่งไม้ข้างทาง ดูน้ำในลำคลอง “นกพวกนั้นเป็นครูของเรา น้ำในคลองก็เป็นครูของเรา” พ่อบอกให้กะปิหมั่นดูนก ดูน้ำในคลอง ดูทุกอย่างรอบตัว แล้วพวกมันจะสอนกะปิในเรื่องต่าง ๆ กะปิพยักหน้า นก ก็เป็นครูของกะปิ ทีแรก คิดว่า ครู คือคนที่ถือไม้เรียวคอยตีเด็กนักเรียนเสียอีก
พ่อยืนมองกะปิที่หน้าห้องเรียน มองตั้งนาน แล้วพูดว่า
“ครูจะสอนให้กะปิเขียนหนังสือ กะปิตั้งใจเรียนนะลูก”
“ฮะ”
“พ่อจะต้องไปแล้ว กะปิอยู่ได้ใช่มั้ย?”
“ฮะ”
พ่ออุ้มกะปิขึ้น กอดกะปิเสียแน่น แล้วหอมแก้ม
จำได้คล้าย ๆ ว่าดวงตาของพ่อมีน้ำใส ๆ
หลังจากวันนั้น กะปิไม่ได้เจอพ่ออีกเลย
k r a t o m t u l e e Din : My Writing Life,
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น