ฟายฟูมจนแก้มอูมอวบเต่ง
อมอุ้มไว้ด้วยอารมณ์ถวิลจักสำแดง
เป็นบทกวีผัสสะจินตนะจำแลง
รัดร้อยร่องรอยอักษรสเสพ..นฤมิต
ผนังห้องจรดขอบมหรรณจักรา
มองฝ้าสุดฟ้าอักขรกรรมประสิทธิ์
เวลาเลื่อมเงาเนานิ่งในพินิจ
คืนเนิ่นเนิบค่ำซ้ำซ้ำซ้ำ..ซ้ำเป็นนิรันดร์ก็แล้วต้องให้ใครได้ยินกันเล่า?
อุโฆษสัจธรรมหล้าเอมหฤหรรษ์
ชลาลัยหลั่งธารอุทกทันธ์
ใช่เคยถามศิลาโขดคำ..สดับข้าฤาไฉน?
@ ประทีป จิตติ : เก็บมาฝาก: จากมิตรกวี
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น