DiN

☉ ฟ้าหม่นจนจวนย่ำเข้าค่ำมืด
ลมหนาวชืดกระเซ้าลมระดมใส่
หนาวผิวตัวหนาวไปทั่วถึงหัวใจ
อีกเมื่อไหร่กันหนา ล้าระทมฯ

เคยวอนจันทร์ไว้วันหนึ่งซึ่งเศร้าเหงา
ขอตัวเราได้เคียงคู่ได้สู่สม
อนิจจา คำขานขับเหมือนลับลม
ทุกข์โถมถมเกินกำลังจะตั้งรับ

ได้แต่มานั่งเหม่อละเมอหมอง
คนหมายปองจากไปไกลไม่หวนกลับ
เคยชิดชื่นคืนพร่างดาวพราวระยับ
หนุนตักนับแต้มดาวคราวพร่าดวง

หริ่งระงมระทมใจอยู่ไหวหวาม
ทุกห้วงยามพี่ตระหนักรักและหวง
เคยใกล้กันมาพลันร้างมาห่างทรวง
พี่แสนห่วงได้ยินไหม ...เคยใกล้กัน ฯ

ที่คั่นหนังสือ