DiN

@ ท่านคั่น : กระได
กลางราตรีสวัสดิ์ขอรับท่านคั่น

ยินดีที่ท่านกลับมาปลูกเรือนชายสวนอักครั้ง นับแต่ท่านย้ายเข้าหมู่บ้านครั้งนั้น ทำเอาข้าพเจ้าหง่าว เพราะเจ้าหมู่บ้านนั่นพิลึกพิกลอยู่ เรื่องอื่นมิพักกล่าวถึง แค่ไม่มีฟีด ทำให้ไม่สามารถรู้ว่าอัพหรือยัง จะคอยแง้มปากกะตูทั้งเจ้าของบ้านไม่อยู่ก็กระไร อีกบอร์ดหนอนนั่นเล่า จบบันทึกหลวงพระบางก็คงโผล่เข้าไปสุดสัปดาห์ครั้งดังเคยกระทำ ท่านแหมะงานใหม่เมื่อไรเป็นไม่รู้ความกันพอดี

เรือนชายสวนนั้นเงียบสงัด

ไร้เสียงทักทาย ไม่มีผู้คนผ่านไปมาให้รู้สึกว่าไม่เดียวดาย ต่างกับอาศัยในหมู่บ้านซึ่งเต็มด้วยเพื่อนเรือน ทุกเอ็นทรี่ใหม่มีคนแวะทักทายมากมาย ทั้งยังเพิ่มโอกาสปะมวลมิตรผู้พิศมัยลายอักขระในทางเดียวกัน

หากแต่ มิตรเที่ยงแท้ของคนเขียนหนังสือยังคงเป็นตัวอักษร เรายังคงขลุกอยู่กับตัวอักษรวันแล้ววันเล่า มีแต่กอดคอตัวอักษรเดินทางไปด้วยกันเท่านั้นจึงหล่อเลี้ยงวิญญาณคนเขียนหนังสือ หาใช่คำนิยมหรือคำทักทายไม่

ข้าพเจ้าจึงหลบออกมาตอกเสามุงหญ้าคาอยู่เสียริมป่าชายเนิน หวังเขียนหนังสือไปโดยสงัด มีมิตรอักษรหิ้วโอเลี้ยงมานั่งพูดคุยชานขนำสักหลายวรรค ได้แวะกระท่อมสหายเมื่อมีเอ็นทรี่ใหม่ตามเวลาอำนวย จากนั้นก้มหน้าก้มตาจารอักขระไป เท่านี้นับว่าสุขใจแล้ว

เริ่มเห็นความหวังราง ๆ ครั้งยินท่านเปรยตอนส่งวิสกี้ลงลูบไล้วารีกระด้างเปลือยท่ามของสะสมเก่า ๆ และกลิ่นอายอดีตของร้าน..(อา..เห็นทีต้องทวนความจำจากพี่ท่านอานันท์) ถึงตอนนี้ท่านย้ายแล้วจริง ๆ นับเป็นข่าวดีสำหรับข้าพเจ้านัก

ยินดีต้อนรับสู่ชุมชนเงียบเชียบ ไร้เสียงทักทายและคำนิยม หากมิเคยไร้เรี่ยวแรงที่จะขับเคลื่อนตัวอักษรให้เดินทางไปข้างหน้า เรี่ยวแรงซึ่งหาได้มาจากที่ใดเลยนอกไปจากเพลิงระอุอุ่นในหัวใจ

เราต่างมีนิตยสารออนไลน์รายสะดวก(ของพี่สามนั้นรายสัปดน)กันคนละเล่ม เป็นนิตยสารที่เรารัก ด้วยเพราะทุกคอลัมน์คืองานของมวลมิ่งมิตรซึ่งเรานับถือในเชิงชั้นอักขระรจนาการ

นิตยสารออนไลน์อันข้าพเจ้านั่งจัดหน้าตาเล่มเอง อ่านเอง มีเหล่าสหายประเลงเนื้อหาหลากหลายตามแต่ถนัดตน ยามนี้มีท่านเพิ่มเข้ามาในคอลัมน์ฉันทลักษณ์นิพนธ์ นิตยสารออนไลน์เล่มนี้นับว่าไฉไลขึ้นอักโข

นานกว่าจะได้มาสักคอลัมน์ เพราะต้องอาศัยความตั้งใจจริง เสมอต้นเสมอปลาย ใจรักที่นิ่งแล้วในก้นโถแห่งความแน่วแน่ แต่ละคอลัมน์จึงมากค่า คิดว่าจะไม่คอยอ่าน แต่จะติดตามด้วยความระทึกในดวงหทัยพลัน!

คารวะ