DiN

หวัดดีท่านดินที่เคารพ

โผล่มาแจ้งข่าว ร่อนต้นร่างนิยายฝากเปลวแดดเดือนเมษาฯ ไปแล้ว (อากาศร้อนจริงๆ แทบตับไหล) ข้าเจ้าลองส่งแบบติดแสตมป์ธรรมดาไปไม่แน่ใจจะถึงป่าว ถือโอกาสพิสูจน์การทำงานของไปรษณีย์ไทยด้วย พี่เจ้าหน้าที่รับซองไปแป๊บนึงก็เงยหน้าขึ้นมาดูหน้าข้าเจ้า พร้อมกันนั้นก็อมยิ้มน้อยๆ สงสัยอยู่ตั้งนานว่าพี่แกอมยิ้มอะไร จะมีเขางอกมาบนหัวเรารึก็เปล่า หน้าตาเราตลกหรือ? ก่อนออกจากห้องก็ส่องกระจกดีแล้ว เพิ่งมานึกขึ้นได้ว่าข้าเจ้าใส่ชื่อผู้ส่ง 'ธุลีดาว' ผู้รับ 'ธุลีดิน' สงสัยเพราะเหตุนี้กระมัง

คารวะ

เออนะ..แค่ชื่อเดียวก็ชวนฉงนใช่หยอก เหล่านายปณ.ระโนดแรกเห็นยังถามซ้ำ "ชื่อเพ่เรอะเนี่ย!?"
ปะสองชื่ออยู่ด้วยกัลล์คงชวนอมยิ้มแก้มตุ่ย ครานี้เจ้าพวกนายปณ.ก็คงไม่ยกเว้น

ส่งธรรมดาดีแล้วขอรับ ไม่อยากให้ลงทะเบียนสิ้นเงินสิ้นทองเลย ข้าพเจ้าลองแล้วถึงพร้อมกันโดยสวัสดิภาพ

ขอบพระคุณท่านมั่ก ๆ

คารวะ

สวัสดีครับท่านดิน
ยังจำผมได้อยู่หรือเปล่าหว่า ผม..นายหมูตุ้ยเองครับ
ไม่ได้มาเยี่ยมเยียนท่านเสียนานเลย ท่านสบายดีนะครับ?
ท่านยังคงตั้งอกตั้งใจอยู่กับสิ่งที่ท่านเคยบอกผมว่า
บางทีก็ทำท่านทดท้อกับชีวิต บางทีก็ทำท่านหัวใจพองโต
ท่านยังคงอยู่กับการเขียน..
ยินดีด้วยกับรางวัลนะครับ (เห็นตรงหัวบล็อก)
ไม่รู้ว่านานเท่าไรแล้ว แต่ก็ดีใจด้วยจริงๆ
แหม้..ไม่ได้เขียนเสียนาน เลยไม่รู้จะเขียนอะไรให้มันสละสลวย
ก็เอาเป็นว่า ขอแวะมาเยี่ยมเยียนท่านก็แล้วกันครับ

ก่อนไป ขอฮัมเพลงพี่เบิร์ดให้ฟังซักนิดนะครับ

จะได้ไม่ลืมกัน โว้ว โวววว...

ไปละท่าน
นายหมูตุ้ย

ท่านคุณนายขอรับ

ในกระบวนสหายหมู่บ้านเวิร์ดเพรสยามนั้นเห็นจะมีก็แต่ลายอักขระท่านที่ส่งเค้านักประพันธ์

ผู้คนทั่วไปมักคิดอะไรก็เขียนออกมา แค่แปรกระแสไฟฟ้าคลื่นสมองเป็นตัวอักษรก็สาหัสเอาเรื่องแล้ว แต่การทำแค่นั้นเป็นเพียงเขียนหนังสือที่ใคร ๆ ก็ล้วนเขียนได้ แต่ท่านคิดอีกตลบ แทนที่จะกล่าวออกมาโต้ง ๆ ท่านแปลงเป็นเรื่องราว เกิดสีสันของการบอกเล่า ทักษะเช่นนี้ใช่เกิดขึ้นโดยง่ายแต่สำหรับบางท่านเกิดโดยไม่ตั้งใจ คือสิ่งที่ถูกเรียกว่า 'พรสวรรค์'

ข้าพเจ้าเสียดายที่ท่านหยุดเขียน แต่ก็เข้าใจเต็มหัวใจ ในระหว่างหนทางค้นหาผ่านวัยเวลาชีวิต เรายังต้องจับและวางจับแล้ววางจนกว่าพบตัวตนเที่ยงแท้

'พรสวรรค์'ของท่านไม่ได้หายไปไหน ยังรอการเติบโตอยู่ในวิธีคิดของท่าน หวังท่านจะใช้ให้เต็มที่ ไม่ว่าด้วยงานใด พัฒนาหน่ออ่อนทักษะตรงนั้นให้กลายเป็นไม้ใหญ่ให้ดอกผลต่อสังคมที่เราอยู่อาศัยนะขอรับ

ขอบพระคุณที่ยังคิดถึงกัน

คารวะ

แอบอ่านสมุดบันทึกคนอื่นหน้าไม่อายสวัสดิ์เจ้าค่ะ

ข้าเจ้าเพิ่งเปิดปากกะตูไว้เมื่อสงกรานต์ที่ผ่านมานี่เอง เมื่อก่อนจำกัดสิทธิ์ผู้เข้าถึงเฉพาะผู้เขียน ถ้าท่านมือซนก่อนหน้านี้สักสิบวันคงไม่ได้ปะ

ทำไว้ก็ไม่ใช่อะไรหรอกเจ้าค่ะ จะรวบรวมงานตัวเองเก็บไว้ ข้าเจ้ามีสมุดที่เป็นสมุดจริงๆ เก็บรวบรวมกลอนของตัวเองไว้ในนั้น แต่พอเขียนไปมันไม่เพียงแต่กลอนอย่างเดียวที่เราเขียนและอยากเก็บไว้ จึงเป็นที่มาของบันทึกออนไลน์นี่แหละเจ้าค่ะสะดวกดี ไม่ต้องคัดลอกให้เมื่อยตุ้ม ส่วนพวกกลอนก็เก็บไว้ในบันทึกกระดาษด้วย

เรื่องขอนำฟีดมาลิ้งก์นั่นประชดกันหรือเปล่าเจ้าคะ? ถ้าไม่ประชดกันก็ต้องเหน็บกันแน่ๆ ก็ข้าเจ้านำฟีดท่านไปลิ้งก์อยู่โต้งๆ เอาฟีดมาลิ้งก์กับเอา 'ด.ดินการช่าง'ไปตีแผ่มันไม่เหมือนกันนะเจ้าคะ

ลิงก์ฟีดตามสบายเลยเจ้าค่ะ

สงสัย nav.tab คืออะไรอ่า? ไม่รู้จัก

คารวะ

ปล.สองวันที่ผ่านมาเขียนนิยายได้ครึ่งหน้า เป็นการเดินทางที่..เฮ้อ..ไม่อยากจะพูด

ความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ

ข้าไม่คุ้นเคยเลยท่านดิน บ้านหลังใหม่ของท่าน

ไม่รู้ว่าข้าจะเจรจากับท่านได้หรือเปล่า

แต่ให้ท่านดินธ์ไปงอลไว้ที่บ้านพี่แตะ

เลยอดที่จะตามมาไม่ได้ ตอนนี้บ้านข้าได้ปัดกวาดอยู่เรื่อยๆ

ถ้าท่านพอจะมีเวลาพอก็แวะไปทานน้ำได้น่ะครับ

ชายกลาง

อย่าว่าแต่ทั่นเลยท่านชาย ข้าพเจ้าเองยังเดินเตะโน่นสะดุดนี่หน้าคะมำวันละไม่รู้กี่ที แล้วจะแวะดื่มน้ำบ้านท่าน กาแฟบ้านท่านแตะ โอยัวะบ้านพี่ทั่นขุลล์ ขนมจีนบ้านท่านเอี้ยง..(พุงกางกลับขนำไม่ถูกกันพอดี)

ได้เห็นเหล่าท่านครึกครื้นขีดเขียนกันเป็นที่สำเริงสำราญบานหทัยก็ให้ยินดี ขอบพระคุณที่แวะเยี่ยมเยียนขอรับท่านชาย

-ชายน้อย-

ท่านคุณพระที่เคารพรัก

ไม่ได้ประชดนะเจ้าคะ (แค่ประชันนิดหน่อย) ครั้งเจอท่านจินนี่เราคุยกันเรื่องบล็อก ท่านจินนี่ไม่เห็นความจำเป็นที่จะเปิดบล็อก 'คิดเหมือนท่านสายเลยแฮะ' ข้าพเจ้าคิด ฟังเหตุผลท่านจินนี่แล้วก็ไม่เห็นความจำเป็นจริง ๆ นั่นแหละ ข้าพเจ้านั่งฟังพลางพลิกตำรา ๓๖ กลยุทธซุนวูพลาง 'จะงัดไม้ไหนดีน้อ..' นั่งฟังโดยสงบเสงี่ยมไม่ได้งัดค้านท่านจินนี่แม้คำ (ขืนทำก็ผิดกระบวนยุทธ์นะสิ) แต่ในใจนั้นจ้องหาไม้คานเป็นระวิง

รอจนท่านจินนี่กล่าวจบนั่นแหละ ข้าพเจ้าจึงลองเสนอ

"เขียนใส่กระดาษใส่สมุดเสร็จก็ต้องเก็บในลิ้นชักใช่ไหมขอรับ?" ท่านจินี่พยักหน้าหงึก (แถมอมยิ้มแก้มป่อง)ข้าพเจ้าแย็บต่อ "ทำไมไม่คิดเสียว่าบล็อกเป็นลิ้นชักบ้านหนอนล่ะขอรับ เป็นที่เก็บงานของเราโดยเฉพาะ เราพึ่งค้นคำของบอร์ดหนอนไม่ได้ แสดงผลไม่ครบ ทำให้บางครั้งหางานเก่า ๆ ของเราไม่เจอ ก็แล้วทำไมเราไม่สร้างห้องเก็บงานของเราเองขึ้นมา คิดเสียว่า บอร์ดหนอนเป็นห้องโถงแปะงานแลกเปลี่ยนกันอ่าน บล็อกเป็นห้องส่วนตัวของแต่ละคน ใช้เก็บงานแยกประเภทเป็นสัดเป็นส่วนง่ายต่อการค้นหา ใครอยากติดตามงานของผู้ใดก็เปิดประตูเข้าไปส่ายตาดู หากวันใดท่านเจ้าสำนักเปิดพื้นที่ให้คนละห้อง เราก็แค่ย้ายข้าวของเข้าไปก็เรียบร้อย" ข้าพเจ้าร่ายยาวเลย ท่านจินนี่ยังนั่งอมยิ้มพยักหน้าหงึก ๆ ตามสไตล์ใจเย็น เห็นท่านจินนี่ไม่ทักท้วงข้าพเจ้าเลยโม้ต่อ (อยากรู้ถามท่านจินนี่เองละกัลล์ คร้านพิมพ์แระ)

พยายามชักชวนท่านจินนี่เปิดบล็อก ก็คล้ายกับอารมณ์อยากเห็นท่านเปิดบล็อกนั่นแหละขอรับ อารมณ์เจอคนคิดคล้ายกัน ผู้คนเขียนบล็อกด้วยเหตุผลร้อยแปด มีคนประเภทหนึ่งเขียนบล็อกเพราะเขียนหนังสือ ใครจะมาจะไปไม่เกี่ยวฉันเขียนของฉันลูกเดียว (แบบว่ามาก็ขอบคุณ ไม่มาฉันก็ยังเขียน) ข้าพเจ้าปะคนประเภทนี้ก็พี่ท่านประทีปะที่เคารพนี่แหละ จึงได้ฉุกคิดตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงา พบว่าเออหนอ..เราก็เป็นเช่นนี้

ครั้งหนึ่งข้าพเจ้าคิดถึงงานเก่าของสหายหนอนท่านอ้ายพุ่มที่เคารพรัก แต่ค้นบอร์ดหนอนเท่าไรก็หาไม่เจอ เมล์ถามเจ้าตัวยิ่งซ้ำร้าย แกบอก "โยนทิ้งไปแล้ว" จากวันนั้นข้าพเจ้าจึงเห็นผลดี(ต่อตัวข้าพเจ้าเอง)ของการที่สหายเก็บงานไว้เป็นที่เป็นทาง เพราะท่านอ้ายพุ่มเนี่ยแกไม่ธรรมดา ฝึกฝนอีกชั่วอึดลมหายใจ (หากไม่คอพับเสียก่อน)รับรองเทียบชั้นยอดยุทธ์ ข้าพเจ้ายุให้ตะแกเปิดบล็อก แกก็เปิดจริง ๆ นะ แต่เอาจริงอยู่พักเดียวก็เงียบหาย วันหลังยังมีหน้ามากระซิบ 'เปิดเอาใจข้าพเจ้า' จากวันนั้นหักใจไม่คิดยุใครเปิดบล็อกอีกแล้ว (ใช้วิธีชักแม่น้ำทั้งห้าแทน)

ข้าพเจ้าลองจับยามสามตา เช็คฮวงจุ้ยโหงวเฮ้งดูแล้ว ท่านก็น่าจะราศีใกล้เคียง หากแหมะลงบอร์ดหนอนนานเข้า งานจะมากขึ้นทุกที (และรับรองว่าค้นงานเก่าไม่ครบแน่) จะเป็นการดี(ต่อข้าพเจ้า)เพียงไรหากจัดเก็บให้เป็นระบบระเบียบเสียแต่แรก

ปะสมุดบันทึกท่าน ความยินดีนั้นมิเป็นที่ต้องกล่าวถึง จะไม่ให้ยินดีได้กระไร ยังไม่ทันออกแรงชักสักแม่น้ำ สมุดบันทึกเล่มงามก็วางแหมะเข้ารูปเรียงเล่มชวนอ่านเป็นที่เรียบร้อย

เห็นทีต้องแสดงความยินดีกับข้าพเจ้าสิบจอกรวด..คว่ำจอก!

คารวะ

ป.ล.๑ ต้องมีวันเขียนไม่ออกบ้างสิทั่น หากขืนเขียนพรวด ๆ วันละสิบหน้า ท่านก็รวยเละนะสิ

ป.ล.๒ ท่านทำข้าพเจ้างง(อีกแระ)nav.bar ก็คือเจ้าแถบของ Blogger ที่อยู่หัวบล็อกนั่นไง คนไม่รู้โค้ดเอามันออกไม่ได้ดอกเจ้าค่ะ แล้วนี่ท่านเอาออกได้ไงโดยไม่รู้จักมันน่ะฮึขะรับ?

ทำให้แตะคิดถึงวัยเด็ก..ที่ยังไม่รู้จักจำว่าทุกข์
มีแต่ความสุข..ทั้งสุขน้อยๆ สุขมากๆ มีแต่ความสุขหมุนรอบตัวเรา
^^