DiN

มิพักกล่าวคำชักชวนใดเลย ฉันใช้ร่องรอยของกาลเวลาแปรเป็นสระ-พยัญชนะมาสู่เธอด้วยเหตุผลเดียวกัน

หลายปีแล้วฉันกระทำสิ่งที่ผู้คนทั่วไปเห็นเข้าอาจคิดว่าวิกลจริต ก็เพราะจริตที่ไม่วิกลของผู้คนเป็น 'งานคือเงิน เงินคืองาน บันดาลสุข' ฉันกลับคิดแย้งไปเสียทางอื่น

ไม่เคยคิดให้ 'งาน' และ 'เงิน' นำหน้า 'ความสุข' อีกทั้งจัดลำดับความสัมพันธ์ของทั้งสามแผกจากความเชื่อที่ผู้คนต้อยตามกันมาโดยไม่เคยสะกิดใจทบทวน ว่าความเชื่อเช่นนั้นนำไปสู่ปลายทางเยี่ยงไร

จริงอยู่ ดำรงชีวิตในสังคมปัจจุบันเราขาดเงินไม่ได้ เนื่องเพราะมนุษย์สร้างเงินขึ้นมาเป็นตัวกลางแลกเปลี่ยนสิ่งของจำเป็นที่ไม่อาจเพาะปลูกหรือเสาะหาได้เอง แต่ 'เงิน' ก็ควรมีบทบาทอยู่เพียงนั้น ไม่ใช่กลายเป็นสิ่งล้ำค่าที่ผู้คนเสาะแสวงหา ใช้เงินแลกทุกสิ่งทุกอย่างโดยไม่เคยคิดเพาะปลูกหรือสร้างขึ้นเอง 

ฉันใช่หมายให้ตัวเองขาดเงิน แต่ขอเธอตรองดู ว่ามีเงินสักเท่าไรจึงเพียงพอสำหรับดำรงชีวิตประจำวัน? ฉันเลือกที่จะมีแค่นั้น ไม่ใช้เวลาชีวิตหมดไปกับงานอดิเรกสะสมของเก่าชนิดนี้ หรือสนองตอบสัญชาตญาณพื้นฐานของมนุษย์ที่ไม่เคยพอ ด้วยการสะสมล้นพ้นตัว ใช้เงินสำแดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของดิน, น้ำ, ฟ้า ราวกับว่าสามารถเป็นเจ้าของได้จริง ๆ

หลังกรำชีวิตจนเจนชะตา ความอยาก ความต้องการของฉันเสื่อมสูญสิ้น เงินที่หามาเพียงพอใช้ประจำวันและสำรองฉุกเฉิน ชีวิตคงเหลือแต่กิจวัตรประจำวัน และลมหายใจเข้าออกนี้ ความวิตกกังวลอนาคต ความเชื่อที่เคยคุ้นถูกถอดโยนทิ้งไว้ที่ไหนสักแห่งซึ่งฉันเองหลงลืมไปนานแล้ว

ตั้งแต่พบความจริง ไม่ว่ามนุษย์จะคาดหมายอนาคตกำหนดชะตากรรมอย่างไรก็ไม่อาจหลุดพ้นไปจากกฎของความไม่แน่นอน คำบอกกล่าวคาดการณ์ดูแลเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้นสำหรับฉันกลายเป็นเริงรมย์ของนิยายประโลมโลกย์เสียสิ้น

หลายปีแล้วฉันใช้เวลาเปลี่ยนเป็นตัวอักษร ตัวอักษรที่ไม่อาจแลกเปลี่ยนเป็นเงินหรืออาหารประทังท้อง หวังเธอจะให้ความเข้าใจ ไม่เห็นฉันวิกลจริตไปเสีย

หลายปีหลังมานี่ ฉันมีรายได้น้อยนิดเมื่อเปรียบกับหลายปีก่อนหน้า น้อยจนเทียบกันไม่ได้ แต่รายจ่ายก็ต่างจนไม่อาจเปรียบวัด

หลายปีก่อนหน้า ฉันเชื่อ ฉันกระทำเฉกเช่นผู้คนโดยมากในสังคม งาน หน้าที่ ความรับผิดชอบ พักผ่อน เดินทาง กิจกรรมเหล่านี้หมุนเวียนอยู่ในชีวิตราวเป็นองคาพยพของชีวิตเสียเอง เข้าออกร้านอาหาร โรงภาพยนต์ สถานบันเทิง และทำงานหามรุ่งค่ำเพื่อชีวิตที่ดีกว่า

แต่ผลตอบแทนที่ได้กลับมาก็เพียงริ้วรอยยับย่นบนผิวหนัง ฉันมองกลับไป ไม่เห็นอะไรเลย..ไม่เห็นอะไรจริง ๆ

ตรงข้ามกับสองสามปีหลังที่ฉันแทบไม่มีรายได้ หยุดกิจกรรมทั้งมวล ใช้เวลานั่งเขียนหนังสือ มองย้อนกลับเห็นตัวหนังสือละลานตาทอดยาวจากวันเวลาเมื่อเริ่มมายังปัจจุบัน ไม่มีตัวเลขในบัญชี ไม่มีหนี้สิน ไม่มีงบดุล งบกำไร-ขาดทุนที่จะแสดงความมั่นคงทางฐานะ แต่ฉันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่าง..

บางอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าชีวิตของฉันมั่นคง

มิตรรักของฉัน เธอเชื่อหรือไม่? หากเรามอบความรักให้อะไรสักอย่างด้วยความจริงใจ ดูแลเอาใจใส่ทุกลมหายใจเข้า-ออก เราจะได้รับการดูแลกลับคืน เช่นเดียวกับเธอปลูกผัก ฟูมฟักจากเมล็ดเล็ก ๆ จนแตกใบเลี้ยง รอจนมีใบจริงจึงแยกลงกระถาง รดน้ำพรวนดิน หมั่นเติมปุ๋ย ผักต้นนั้นก็จะแตกใบอ่อนให้เรารับทาน ดูแลสุขภาพของเราเป็นการตอบแทน

ฉันใดฉันนั้น

ความรู้สึกลึก ๆ ในใจฉัน คงอิงอุ่นอยู่ในอ้อมแขนตัวหนังสือพวกนั้น และคอยสดับถ้อยคำปลอบประโลมว่า 'เราจะดูแลกันและกัน'

ฉันหลับนอนแต่หัวค่ำตื่นเช้าพร้อมตะวัน ตรงเวลาอันเป็นจุดเริ่มของเธอ ฉันคงหลับไปแล้ว เราอาจออกเดินทางคนละเวลา ย่ำไปบนดาวต่างดวง แต่ตราบใดที่เธอยังเดินทาง เราจะพบกันเสมอ เพราะฉันยังคงเดินทาง..แม้ในยามหลับ

มิตรของเธอ

@ จดหมายจากดาวสีน้ำเงิน: เริ่มต้นที่ 0.00 น.