๏ หม่องมือไวใจเก่งนั่งเล็งเล่น
มองไปเห็นกระดาษเปล่าเหยิบเข้าหา
ยื่นมือคลำฮัมงึนหยิบขึ้นมา
"อาวล่ะวา..จาเหล้นอารายดี"

๏ หม่องนั่งมองลองคิดแค่นิดหน่อย
มือก็ค่อยม้วนพับ "ขยาบดูซิ!"
ใจแล่นพลันลั่นปร๋อไม่รอรี
เห็นภาพมีมากมายเรียงรายมา

๏ หม่องร้อง "อือ" มือไวอย่างใจคิด
พับมุมนิดขอบหน่อยค่อยศึกษา
เศษกระดาษเกลื่อนไปไร้ราคา
กลายเป็นอาหารใจใส่อารมณ์

๏ เป็นตัวสัตว์ต่างต่างอย่างใจตั้ง
เป็นปลา เต่า ลิง ค่างช่างดูสม
เป็นเรือ บ้าน ร้าน เรือน เพื่อนนิยม
หม่องย้ำคมยิ้มรับพับเครื่องบิน

๏ มีจัดงานขันแข็งแข่งประกวด
เครื่องบินหม่องผ่านรวดราวพรวดผิน
จากชายขอบเขตแคว้นสุดแดนดิน
หม่องโบยบินกินที่หนึ่งประเทศไทย

๏ ทางญี่ปุ่นเชิญมาว่าหม่องเจ๋ง
"อะโหนะ..เชิญรีบเร่งอย่ารอรีมีงานใหญ่"
ตั๋วเครื่องบินที่พักเตรียมจัดไว้
ขอเชิญไปแข่งขันประชันประชุม

๏ รัฐมนตรีขาใหญ่บอก "ไม่ได้!"
ปล่อยได้ไงไปเป็นพังมีหวังกลุ้ม
คนต่างแดนแคว้นต่างด้าวราวยุงรุม
หากแย่งยุมเอาอย่างมีหวังพัง

๏ ฝ่ายข้างคนหวังดีบอก "งี่เง่า!"
ก่อนนั้นเล่ากี่คนเรื่องหนหลัง
เคยมาแล้วผ่านสบายก็หลายครั้ง
"เด็กเก่งพังเพราะผู้ใหญ่ไม่ได้ความ!"

๏ หม่องนั่งเอ๋อเหม่อลอยพลอยงงหนัก
เพียงใจรักพับกระดาษชักขลาดขาม
เกี่ยวอะไรที่ผู้ใหญ่พยายาม
มาหวงห้ามไม่ให้ไปเรื่องไรกัน

๑๐๏ หม่องก็ประชาชนสัญชาติโลก
ไม่เคยโยกเคยย้ายไปดาวไหนนั่น
รักโลกนี้อย่างเราเราเท่าเท่ากัน
อีกโลกฝันก็ไม่คั่นแบ่งทั่นเธอ

๑๑๏ หม่องแหงนมองท้องฟ้าแววตาใส
"เชิญผู้ใหญ่แหย่กันให้มันเน้อ"
เดี๋ยวหม่องขอหากระดาษขนาดเบอร์
พับเครื่องบินลำเบ้อเร่อ.."บิงปายเอง" ฯ

Technorati Tags:

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น