๑๏ หม่องมือไวใจเก่งนั่งเล็งเล่น
มองไปเห็นกระดาษเปล่าเหยิบเข้าหา
ยื่นมือคลำฮัมงึนหยิบขึ้นมา
"อาวล่ะวา..จาเหล้นอารายดี"
๒๏ หม่องนั่งมองลองคิดแค่นิดหน่อย
มือก็ค่อยม้วนพับ "ขยาบดูซิ!"
ใจแล่นพลันลั่นปร๋อไม่รอรี
เห็นภาพมีมากมายเรียงรายมา๓๏ หม่องร้อง "อือ" มือไวอย่างใจคิด
พับมุมนิดขอบหน่อยค่อยศึกษา
เศษกระดาษเกลื่อนไปไร้ราคา
กลายเป็นอาหารใจใส่อารมณ์๔๏ เป็นตัวสัตว์ต่างต่างอย่างใจตั้ง
เป็นปลา เต่า ลิง ค่างช่างดูสม
เป็นเรือ บ้าน ร้าน เรือน เพื่อนนิยม
หม่องย้ำคมยิ้มรับพับเครื่องบิน๕๏ มีจัดงานขันแข็งแข่งประกวด
เครื่องบินหม่องผ่านรวดราวพรวดผิน
จากชายขอบเขตแคว้นสุดแดนดิน
หม่องโบยบินกินที่หนึ่งประเทศไทย๖๏ ทางญี่ปุ่นเชิญมาว่าหม่องเจ๋ง
"อะโหนะ..เชิญรีบเร่งอย่ารอรีมีงานใหญ่"
ตั๋วเครื่องบินที่พักเตรียมจัดไว้
ขอเชิญไปแข่งขันประชันประชุม๗๏ รัฐมนตรีขาใหญ่บอก "ไม่ได้!"
ปล่อยได้ไงไปเป็นพังมีหวังกลุ้ม
คนต่างแดนแคว้นต่างด้าวราวยุงรุม
หากแย่งยุมเอาอย่างมีหวังพัง๘๏ ฝ่ายข้างคนหวังดีบอก "งี่เง่า!"
ก่อนนั้นเล่ากี่คนเรื่องหนหลัง
เคยมาแล้วผ่านสบายก็หลายครั้ง
"เด็กเก่งพังเพราะผู้ใหญ่ไม่ได้ความ!"๙๏ หม่องนั่งเอ๋อเหม่อลอยพลอยงงหนัก
เพียงใจรักพับกระดาษชักขลาดขาม
เกี่ยวอะไรที่ผู้ใหญ่พยายาม
มาหวงห้ามไม่ให้ไปเรื่องไรกัน๑๐๏ หม่องก็ประชาชนสัญชาติโลก
ไม่เคยโยกเคยย้ายไปดาวไหนนั่น
รักโลกนี้อย่างเราเราเท่าเท่ากัน
อีกโลกฝันก็ไม่คั่นแบ่งทั่นเธอ๑๑๏ หม่องแหงนมองท้องฟ้าแววตาใส
"เชิญผู้ใหญ่แหย่กันให้มันเน้อ"
เดี๋ยวหม่องขอหากระดาษขนาดเบอร์
พับเครื่องบินลำเบ้อเร่อ.."บิงปายเอง" ฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น