DiN

ภาษาคงเป็นเช่นดอกไม้  บางดอกสวยงามมีกลิ่นหอมชวนดม บางดอกกลับไร้กลิ่น มีบ้างบางดอกขี้เหร่ทว่ากรุ่นกลิ่นหอมกำจาย อีกบางดอกทั้งขี้เหร่ทั้งไร้กลิ่น บางดอกบานกลางวัน บางดอกบานกลางคืน

ใช่ว่าแมลงทุกชนิดสามารถเข้าใจภาษาของดอกไม้ทุกดอก  บางตัวบินชมแต่ดอกสีสันฉูดฉาด บางตัวเลือกแต่ดอกมีกลิ่นหอมปล่อยดอกข้าง ๆ เหี่ยวเฉาไม่เคยเหลียวแล  ดอกไม้บางดอกเป็นที่ชมชอบของหมู่แมลงขณะอีกบางดอกมีเพียงแมลงบางชนิดพอใจชื่นชม

ภาษาของฉันคงไม่ต่างดอกไม้ขี้ริ้วไร้แมลงใดเหลียวแล แม้ว่าจะแย้มกลีบบานสักเพียงใดเกสรที่เก็บซ่อนไว้คงซุกอยู่ในมุมซึ่งยากแกะรอยสัมผัส

เธอบอกให้กล่าวออกมา ทั้งที่ฉันได้กล่าวไปแล้วหมดใจ คลี่กลีบแล้วสิ้นใบ

เพียงภาษาของฉันอาจดูซับซ้อน วกวน ยากทำความเข้าใจ อาจเพราะเธอใช้ตาดู รับรู้ถ้อยคำตามความหมายที่คุ้นเคย

เธอผู้นำพาดวงวิญญาณแห่งรักของฉันออกเดินทาง ขอเธอได้สดับเรื่องราวอีกสักเรื่อง

เพื่อนบ้านของฉันถลาซุกปีกอยู่ในพงหญ้าข้างทาง ที่มันควรอยู่คือปลายตาลซึ่งยังมีลูกน้อยและคู่ชีวิตที่หากินข้างกัน ไม่ก็ร่อนลมบนท้องฟ้า ฉันสังหรใจก้มลงจะจับมันขึ้น  ด้วยสัญชาตญาณป้องภัย  มันกระพือปีกพยายามขยับหนี แต่ก็ไปได้ไม่ไกล ฉันเอื้อมมือช้า ๆ พยายามสัมผัสมันให้เบาที่สุด รวบปีกแข็งแนบไปกับลำตัว นุ่มขนเรียบลื่นอยู่ในอุ้งมือ ฉันหงายตัวมันดู ใต้อกใกล้โคนขามีรอยแผลขนาดใหญ่ เลือดกรัง

ฉันล้างบาดแผลให้มันแล้วใส่ยาฆ่าเชื้อ ทำเท่าพอกระทำได้ มันไม่กระพือปีกทั้งที่คิดว่าแผลถูกยาฆ่าเชื้อน่าจะแสบ  ดวงตาคู่เล็กดำสนิทกะพริบมองฉันนิ่ง ฉันเอานิ้วลูบหัวมัน ครั้งแรกขยับหนี แล้วก็อยู่นิ่ง อกมันอุ่นอยู่ในอุ้งมือ  

แสงตะวันชิงพลบเลื่อมเงาเมฆ เสียงคูจากยอดตาลว้าเหว่ วังเวง ไร้เสียงคูขานรับโต้ตอบเหมือนทุกวัน มันคงพยายามแล้ว พยายามกลับมาให้ถึงรัง ฉันวางมันไว้ในตะกร้าห้อยใต้ชายคา วางน้ำไว้ให้ข้างตัว มันเอนตัวนิ่งไม่ขยับเขยื้อน

รอยแผลนั้นใหญ่มากเมื่อเทียบกับขนาดตัว เห็นมันกะพริบตาก็ยังหวังให้มันสามารถมีชีวิตรอด ฟื้นกำลังบินกลับไปปลายตาล คืนนั้นฉันหลับด้วยพะวงห่วง ภาวนาให้มันผ่านค่ำคืนไปได้โดยปลอดภัย     

ตื่นเช้าสิ่งแรกกระทำรีบลุกไปดูมัน มันเปลี่ยนจากนอนตะแคงมาเป็นนั่งตรง ขนคอพาดอยู่กับขอบถาดน้ำ ฉันถอนหายใจรื่นยิ้ม ผ่านค่ำคืนมาได้มันคงไม่เป็นไรแล้ว รีบคิดว่าจะหาอะไรมาให้มันกิน เผื่อมันหิว ข้าวเปลือกไม่มี ข้าวสารก็อาจแข็งเกินไปอาจไม่เหมาะกับนกป่วย ฉันไปหากล้วยสุกพวกค้างคาวเจอะกินคาเครือ เอามาวางไว้ข้าง ๆ ถาดน้ำ มันนั่งนิ่ง ดวงตาปิดสนิท นาทีนั้นฉันกลั้นลมหายใจ ไม่อยากให้เป็นไปอย่างที่คิด ลังเลแม้จะยื่นนิ้วไปสัมผัสเกรงว่าหากมันแค่ยังหลับจะเป็นปลุกรบกวน

ลองขยับตะกร้าเบา ๆ เห็นมันยังนั่งนิ่งหนังตาปิด จึงลองใช้นิ้วลูบหัว ไม่มีปฏิกริยาโต้ตอบ ฉันจับมันเบา ๆ ตัวมันแข็งทื่อไม่มีความอุ่นหลงเหลือ มันคงขยับขึ้นมาจิบน้ำก่อนสิ้นลมหายใจ แล้วตายในท่านั้น

นึกชังพวกมนุษย์ยิงนกทั้งหลาย แต่แล้วก็ต้องยอมรับรู้ว่าความเกลียดเข้าครอบงำเมื่อใด ที่ถูกทำลายก็คือใจตนเอง จำสงบใจรับรู้ความเป็นไปของชีวิต

เสียงคูร้องจากยอดตาลยังทอดทำนองคงที่เช่นทุกเช้า แต่ไร้เสียงร้องโต้ตอบ อยากบอกมันว่าอีกตัวจะไม่กลับมาแล้ว มันพยายามแล้วแต่ไม่มีโอกาสแม้จะกล่าวอำลา

ฉันสุมเศษกิ่งไม้แห้ง วางมันบนกองไม้ แล้วจุดไฟส่งร่างมันแปรธาตุคืนกลับผืนโลก  

เปลวไฟร้อนแรงลุกโชติ ฉันเบือนหน้าเปียกปอน ปล่อยให้คุไฟทำหน้าที่ซื่อสัตย์ของมัน 

เธออ่านพบอะไรจากตัวอักษรทั้งหมดข้างบนนี้?

ดาวดวงที่ฉันจากมาผู้คนอ่านเพียงเพื่อกอบเก็บเรื่องราวจากความหมายของตัวอักษร แล้วปล่อยให้อรรถรสซึมซาบเข้าในเนื้อใจ เป็นอันสิ้นสุดกระบวนการ แต่ที่ดาวของฉัน ตัวหนังสือทำหน้าที่พ้นไปจากสื่อความหมายเบื้องต้น เราอ่านต่อถัดจากนั้น อ่านไปที่ความหมายซึ่งมิได้กล่าว ความหมายที่ไม่มีอยู่เลยในตัวอักษรซึ่งถูกจัดเรียง  

เธออาจสงสัยว่าทำเช่นนั้นเพื่ออะไร?

นั่นเป็นการสื่อสารสู่ใจ ล่วงพ้นข้อจำกัดและกรอบซึ่งภาษาถูกกำหนดไว้ด้วยความหมายเฉพาะคำ

สำหรับเหล่าเพื่อนบ้านรอบกาย ฉันไม่เคยเอ่ยคำพูดบอกกล่าวพวกมัน พวกมันก็ไม่เคยบอกอะไรฉัน แต่เสียงคูทุกเช้าชวนใจสบาย ทุกเย็นก่อนตะวันลับไม่เคยเงียบเหงา นั่นเป็นคำกล่าวอีกชนิดหนึ่ง เนื้อความข้างต้นไม่มีเลยสักตัวอักษรที่กล่าวคำ 'รัก' แต่ทั้งหมดคือ 'ความรัก' ความรักที่ฉันมีให้ ซึ่งเธอก็คงรับรู้ ลำธารแห่งความอาทร ห่วงใย ไหลรินอยู่ในทุกช่องว่างระหว่างบรรทัด

ยอดกัลยาณมิตรแห่งฉัน

ภาษาถ้อยคำนั้นโป้ปด หลายครั้งลวงกระทั่งใจผู้กล่าวเอง มีก็แต่การกระทำจึงสื่อสิ่งที่คิดออกมาอย่างเที่ยงตรง สิ่งที่ฉันกล่าวคือการกระทำ เพื่อส่งคำนั้นไปสู่ใจเธอ

ดอกไม้ของฉันอาจขี้ริ้วขี้เหร่ ยอกย้อน เข้าใจยาก นั่นอาจเป็นเพราะเธอใช้ตาอ่าน แปลความหมายตามที่คุ้นเคย แต่หากเธอจะลองเปิดใจอ่าน ปล่อยให้สายธารซึ่งไหลเวียนอยู่ระหว่างวรรคเรื่อยรินเข้าสู่ใจ แล้วเธอจะได้ยินเสียงนั้น 

เสียงจากดวงดาวไกลโพ้นซึ่งส่งมาถึงเธอ

ระเบียงน้ำ
สิ้นมกราฯ ๒๕๕๓