DiN

ถุงกาแฟตลาดนัดสวัสดิ์ขอรับพี่ท่าน

พี่ท่านจำลูกโลกใบเล็ก ๆ หมุนรอบตัวเองได้ใช่ไหม? ความทรงจำข้าพเจ้าเริ่มต้นตรงนั้นล่ะ!

แอนนิเมตลูกโลกสีน้ำเงินกลมใส หมุนรอบตัวเองไปเรื่อย ๆ ด้วยความเร็วคงที่ หมุนด้วยแรงเหวี่ยงจากที่ซึ่งข้าพเจ้าไม่รู้จัก ด้านข้างเป็นหัวเรื่อง จำนวนครั้ง ตามด้วยเนื้อหาแล้วแต่อะไรสะดุดตาสะกิดใจในรอบสัปดาห์

ยามนั้นตัวหนังสือหัดเขียนซอมซ่อของเจ้าเต่าดินเพิ่งเริ่มออกเดินทาง ยังไม่รู้มุ่งทิศใด? จะคลานจะเดินยังไง? ไม่รู้กระทั่งจะขยับอักษรอย่างไร? เอาพยัญชนะใดขึ้นก่อน?

ยามนั้นพุ่มฮัก พานเสือยังเป็นเสือร้ายขวัญใจหนอนสาวแก่แม่หม่าย (ไม่หง่อมทางภาษาเหมือนตอนนี้) กอฮักยังเต็มด้วยเปลวไฟซึ่งเผาจากเรื่องสั้นเชิงชั้นอักขระสุดสะเนน  เฉิดฉายไรเดอร์ของทรงทอมใสซื่อทำให้เต่าดินรู้รสสุขของการเขียนไปด้วยกันครั้งแรก (แน่ล่ะ..ความทุกข์เมื่อตัวอักษรสหายหยุดเดินทางในเวลาต่อมา) บันทึกจากผีเสื้อ เรื่องสั้นของจี-รา เรื่องสั้นของไอซ์  คะนึงพจน์พี่ท่านหิ่ง 

ทั้งหมดสร้างแรงดึงดูดเหมือนแรงลมดูดจากท้ายรถคันหน้า (หากพี่ท่านลงแข่ง F1 พี่ท่านจะขับตามตูดกันไปเป็นแถว เพราะเจ้าแรงดูดนี่ล่ะขะรับ) แรงดึงที่ดูดให้ตัวอักษรเจ้าเต่าดินกระดึ๊บ..กระดึ๊บออกเดินทาง อยากทำให้ได้อย่างพวกเขาเหล่านั้นบ้าง

เมื่อเริ่มขยับเอวอุ้ยอ้าย  ข้าพเจ้าส่ายตามองหาอะไรสักอย่างพอเป็นเนวิเกเตอร์บอกทิศ ชี้เส้นทาง มองจากความถี่ของชิ้นงานพบว่าทั้งหมดยังขาดความต่อเนื่อง เขียนตามอารมณ์ใคร่เขียน รอบั้งไฟพญานาคผุดพรายจึงค่อยลงมือว่ายเวิ้งอักษรกรรม มาตรแม้นตัวอักษรของพวกเขาเต็มด้วยจินตนาการ เปี่ยมพลัง แต่จุดอ่อนนั้นจะทำลายทั้งหมดที่มี (เราคือนักหัดเขียนมิใช่ชาติ กอบจิตติพี่ทั่นคงพอเข้าใจ) หนึ่งเดียวที่ภาษาเหมือนถอดจากบล็อก สวยงามทื่อ ๆ ราวเรียงพิมพ์ ตัวอักษรมีพลังต่างจากคนอื่น เป็นพลังของความต่อเนื่อง มีวินัย คือเจ้าลูกโลกลูกนั้น

มาแบบตูข้าไม่สนใจใคร ใครใคร่อ่านก็ขอบใจ ใครไม่ใคร่อ่านก็ตามใจ ตูข้ามาประจำละกัลล์ ไม่ทักใครด้วยขอบอก แบบว่ามีเวลาก็ทักไม่มีเวลาก็ไม่ทัก มีอารมณ์ก็ทักไม่มีอารมณ์ก็ไม่ทักใครจะทำไม?

แข็งกระด้างไร้น้ำใจ ไม่แอ๊บแบ๊วออดอ้อน (แนวนี้เสือพุ่มถนัด)

พบแล้วว่าควรติดตามผู้ใด แต่หมอไม่สนใจใครเลยแฮะ!

ข้าพเจ้ากระดึ๊บเข้าไปต่อท้ายคอหอ สั้นบ้างยาวบ้างแล้วแต่ขมองน้อยเข็นออกมา แต่หมอไม่ใส่ใจเราเลยแฮะ! ขอบคุณพอเป็นพิธี สั้น ๆ เท่านั้นแล้วหายไป กลับมาใหม่สุดสัปดาห์หน้า ตัวอักษรขยุกขยุยเจ้าหนอนดินเป็นคล้ายขี้เถ้าคลุกอุนจิ หมอไม่เคยส่ายตาแล ไม่แม้จะแวะทักทาย ข้าพเจ้าทั้งหมั่นไส้ ทั้งคันตาปลา

ครั้งแรกที่พบว่าหมอเอาใจใส่ชาวบ้านตอนคิทชาคัดเลือกทหาร จากนั้นก็รักษาความนิ่งคงเส้นคงวา เชิดหน้าไม่มอง เหมือนไม่เห็นหนอนหน้าใหม่อยู่ในสายตา ข้าพเจ้ายังไม่ละความพยายาม ยังติดตามทำความรู้จัก จนคุยกับป๋าไอซ์จึงได้รู้ว่าขณะหน้าฉากกระด้างไร้น้ำใจ ไม่อ่านงานของใครบนบอร์ด เบื้องหลังอ่านงานของป๋าไอซ์อย่างพินิจพิเคราะห์สละเวลาชี้แนะโดยไม่เคยต้องการเผยตัว นั่นเป็นครั้งสองที่ทำให้ข้าพเจ้าเริ่มเชื่อว่าท่อนไม้ตอนี้ใช่แข็งทื่ออย่างที่เห็น

กระทั่งร่วมงานในก้าวฯ ทุกการอ่านอย่างพินิจพิเคราะห์คำแนะนำห้วน ๆ ตรงไปตรงมา (จนน่าโดดงับ) ส่งตัวอักษรทะเล่อทะล่าเจ้าหนอนดินแผล็วพ้นขอบคันคูที่หากฝึกเขียนอยู่คนเดียวอีกไม่รู้เมื่อไรจึงพบจุดอ่อน

ถึงตอนนี้ภาพที่เห็นเปลี่ยนไป แม้เป็นภาพเดิม ๆ ไร้น้ำใจ แข็งกระด้าง ไม่สนใจใคร แต่ภายในข้าพเจ้าเห็นอีกภาพ ภาพของความเอื้ออาทร เอาใจใส่กันและกัน ยืนยันมั่นคงในเส้นทาง ไม่สุมหัวให้โทษว่าร้ายผู้ใดอย่างสังคมมนุษย์ทั่วไปกระทำ ภาพที่คิดกับภาพที่เห็นเป็นคนละภาพ ต่างโดยสิ้นเชิง

ทุกวันนี้ภาพข้าพเจ้าเองอาจถูกมองจากสหายหนอนหน้าใหม่อย่างที่ข้าพเจ้าเคยมองหมอนั่น เฉยเมย ไม่สนใคร ถามไม่ตอบ ทักไม่ทาย ไม่คบใครส่วนตัว ไม่คุยเอ็ม ไม่ใช้โทรศัพท์ ส่งอะไรให้ไม่เคยส่งกลับ แถมท้าย..น่าหมั่นไส้!

ถึงวันนี้ข้าพเจ้าอาจมีทุกข์อยู่บ้างด้วยนิสัยยังพะวงภาพที่ถูกมอง  แต่เพราะมั่นอยู่ว่ากำลังทำอะไร มุ่งทิศทางใด และก็เพราะข้าพเจ้ามิใช่คนแรก มีหนอนศิษย์พี่ผู้หนึ่งเป็นแบบอย่างของการกระทำที่มั่นคง ชัดเจน 

ไม่ว่าภาพที่ถูกมองจะเป็นเช่นไร ข้าพเจ้ายังพอยิ้มได้ เพราะรู้ว่าในภาพนั้นมิใช่ข้าพเจ้าโดยเดียว ยังมีหนอนศิษย์พี่กระดึ๊บอยู่หน้า แสงสีสนธยาอาบขอบฟ้า หนอนสองตัวกระดึ๊บไปด้วยกัน กระดึ๊บ ๆ ๆ ๆ ไปบนหนทางอักขระยาวไกลสุดสายตา

คารวะ

ป.ล. เพราะความที่ไม่เคยคิดกระทำการอื่นใด นอกไปจากฝึกเขียนหนังสือ ส่งอะไรมาไม่เคยส่งตอบ เป็นธรรมดาไม่สมควรได้รับปรารถนาดีจากผู้ใด  การ์ดทุกใบทะยอยห่างหายไป ถึงวันต้นปีตู้ไปรษณีย์จึงว่างเปล่า

แต่แล้วก็มีการ์ดทำมือใบหนึ่งแพลมมา ภาพถ่ายพิมพ์โพสการ์ดช่างสรรบรรจง (ภาพประกอบ) จากศิษย์พี่ตอไม้แห่งบ้านหนอนท่อนนั้นขอรับพี่ท่าน (และแน่ล่ะ คุณแกไม่ได้การ์ดน้อย ๆ สักใบส่งคืนจากศิษย์น้องตอไม้เหมียนเดิม)