ข้าพเจ้าเพียงหวังนั่งเขียนหนังสือเงียบ ๆ กับเสียงนกการอบบ้าน บ้านเล็ก ๆ กลางแมกไม้ มีสายตาของคนรักเหลือบมองส่งยิ้มให้กันสนทนากัน ไม่พ้นไปจากเรื่องของหนังสือ ศิลปะ ดนตรีและงานเขียน

ตื่นเช้าพร้อมนกกา เริ่มเขียนหนังสือ บ่ายโต้ตอบสหายในโลกออนไลน์ เย็นออกกำลังกาย ค่ำฝึกเล่นดนตรี

เข้านอนแต่หัวค่ำ หลับโดยไม่ฝัน กินผักผลไม้ปลูกเอง ใช้เวลาชีวิตที่เหลืออยู่กับโลกของตัวหนังสือและแววตาอุ่นของผู้เป็นที่รักและจากโลกไป

ข้าพเจ้าคงไม่หวังมากจนเกินไป

ธุลีดิน