DiN

ตอนกินก๋วยเตี๋ยวข้าพเจ้ามักเก็บลูกชิ้นไว้ลำดับสุดท้าย มีบ้างอาจกินแซมเส้นแกมน้ำพอได้รส  แต่มักขยักไว้สักลูกสองลูก เมื่อน้ำพร่องถึงก้นชามก็จบมื้อด้วยลูกชิ้นที่เหลือ บางครั้งละเลียดทีละลูก บางคราส่งเข้าปากทีเดียวหลายลูก 

ไม่แน่ใจว่าธรรมะข้อไหนหรือคำพังเพยใดเป็นแรงจูงใจของพฤติกรรมนี้ 'ทนลำบากก่อนรอสบายเมื่อปลายมือ' หรือ 'อดเปรี้ยวไว้กินหวาน' ไม่ก็อาจ 'เรื่อล่มเมื่อจอดตาบอดเมื่อแก่' (สำหรับกรณีโดนเพื่อนจิ้มตะเกียบ คว้าลูกชิ้นไปช่วยกิน) ลองสำรวจใจตนพบว่าอยากเก็บของอร่อยไว้ท้ายสุด สงสัยต่ออีกว่า 'จะเก็บไว้ทำไม?' ทำไมไม่กินพร้อม ๆ กัน หมดก็หมดด้วยกันทั้งเส้น ผัก น้ำ และลูกชิ้น (องค์ประกอบจะมากกว่านี้หากเป็นก๋วยเตี๋ยวแคะ (ไม่ทราบเรียกถูกไหม?) ซึ่งข้าพเจ้าเก็บลูกชิ้นกุ้งเหนียว ๆ ลื่น ๆ ไว้อันดับสุดท้าย)

พบว่าอยากเก็บความสุข ความรู้สึกดี ๆ ไว้ปิดท้ายสำหรับทรงจำที่ดี 

สิ่งนี้คงเป็นแรงจูงใจพื้นฐาน ทั้งรู้ว่าชีวิตประกอบขึ้นจากสุข-ทุกข์สัดส่วนพอเหมาะสลับคละเคล้ากันไป แต่หากไม่มีทางเลี่ยงก็ขอเลือกรับทุกข์ก่อนเก็บสุขไว้ทีหลัง ไม่ทราบเอาเข้าจริงเป็นเช่นนี้หรือไม่ แต่อุปนิสัยบริโภคก๋วยเตี๋ยวสำแดงมาอย่างนี้       

ข้าพเจ้าเคยคิดแบบจระเข้ขวางคลอง ของรักของชอบจะรีรอหน่วงรั้งนั่งกินของอื่นไปก่อนทำไม ไยไม่กินเสียแต่แรก  ข้าพเจ้าเลยสวาปามลูกชิ้นหมดเหลือเส้นกับน้ำนั่งเคี้ยวซังกะตายกว่าหมดชาม

พบว่าไม่เวิร์ค! ทางที่ดีเก็บไว้กินทีหลังอย่างเก่าดีกว่า จากนั้นอุปนิสัยกินก๋วยเตี๋ยวไม่เคยเปลี่ยน ข้าพเจ้าคงเป็นคนชนิดทนลำบากรอไว้สบายเมื่อปลายมือ (กล่าวอีกทางก็ประมาณพี่ทุยหน้าทื่อ)  ซึ่งดูน่าเป็นหลักชีวิตที่ดี  แต่ก็ไม่เชิง เพราะใช่เหมาะกับทุกกรณีเสียที่ไหน คงไม่มีสาวคนไหนรอ หากหมอเอาแต่กินเส้นกินน้ำไม่ทันถึงก้นชามคงมีตะเกียบนิรนามโผล่มาคีบลูกชิ้น

บางครั้งทั้งรู้ว่าอุปนิสัยบางอย่างเหมาะกับบางเรื่อง ไม่สมควรใช้กับทุกเรื่อง ทำไงได้ เมื่อเป็นนิสัยเสียแล้วก็ยากปรับเปลี่ยนปรับแก้  ข้าพเจ้าก้มหน้าก้มตากินเส้นแกล้มน้ำต่อไป  ปัดลูกชิ้นไว้ข้างชามทำเหมือนว่าไม่สนใจเสียกระนั้น (เอ่อ..ลูกชิ้นในที่นี้อาจหมายถึงความสุขตามมาตรฐานสังคมบริโภคนิยม ทีวีจอแบน 60 นิ้ว รถสวย ๆ สักคันอะไรเทือกนั้ลล์)

กินก๋วยเตี๋ยว ๒๕๕๒ มาจวนหมดชาม          'ลูกชิ้นลูกสุดท้าย'

ได้เวลาคีบลูกชิ้นลูกสุดท้ายของถ้วยนี้ ไม่ใส่ปากทั้งหมดแต่จะบรรจงกัดทีละคำ ทีละวัน ทำให้ลูกชิ้นลูกสุดท้ายเป็นความทรงจำที่ดีของก๋วยเตี๋ยวถ้วยนี้ (ให้ได้) 

ปีกลายเขียน 'ฝากไปกับสายลม' สั้น ๆ จบเรื่องเดียว ได้กำลังภายในประลองกระบี่กับท่านหวังมาไม่กี่บท ขณะยังงง ๆ ก๋วยเตี๋ยวก็หมดชาม  ตามนิสัยขยักไว้หม่ำ  ข้าพเจ้ากินลูกชิ้นลูกสุดท้ายด้วยออกเดินทาง ปะอักษรสหาย พี่ท่านประทีป ท่านเพลง ท่านคั่น  ในงานช่อฯ โม้กันป๋องเขียวกระจายก่อนสะพายย่ามข้ามโขงไปหลวงพระบาง

กลับมาต้นปี เขียนบันทึก 'สะบายดี (นะ) หลวงพระบาง' อย่างตั้งอกตั้งใจ นับว่าได้งานฝึกเขียนที่สาสมใจอีกเรื่อง แต่หลังจากนั้นกลับไม่เห็นอะไรเป็นชิ้นเป็นอันอีกเลยทั้งที่ค่ำลงปลายนิ้วไม่เคยห่างแป้นคีย์ (อย่า..อย่าได้คิดไปอย่างนั้ลล์) ล่วงเข้ากลางปีประลองกระบี่กะทั่นหวัง ได้กำลังภายในไม่จบมาอีกเรื่อง (หากยังขืนประลองกระบี่กับท่านหวังทุกปี ข้าพเจ้าเห็นทีจะต้องนั่งเขียนเรื่องย้อนหลังไม่เป็นอันทำอะไร) ล่วงปลายปีเริ่มสำนึกว่าหากไม่เอาจริงจังมีหวังปีนี้คงล้มเหลวไม่ต่างปีกลาย ความตั้งใจที่ว่าจะต้องเขียนนิยายให้ได้ปีละเรื่อง (เคยคิดว่าเดือนละเรื่องเสียซ้ำ คิดได้ไง!) ยังทำไม่สำเร็จสักที  ๑ ตุลาฯ จึงลงมือชักพาตัวอักษรออกเดินทางมุ่งป่าจินตนาการไกลโพ้นหวังจบนิยายย้อนยุค 'กาลครั้งหนึ่งฯ' ให้ได้ก่อนสิ้นปี หากจบภายในเดือนพฤศจิกาฯ ได้ยิ่งเป็นการดี (ก่อนหน้ามีมือดีท้าตีท้าต่อย ประลองนิยายภายในสิ้นเดือนตุลาฯ อยากเบียร์จึงรับคำท้าทั้งรู้ว่าไม่รอด) ก็เพราะหวังจะเก็บลูกชิ้นลูกสุดท้ายไว้สำหรับความทรงจำดี ๆ ออกเดินทาง พบหน้าสหาย และวัตถุดิบบันทึกการเดินทางสักชุด

และแล้วลูกชิ้นรองสุดท้ายก็ผ่านพ้นโดยนิยายมายังไม่ถึงครึ่งเรื่อง เหลืออีกเดือนเดียวยากเขียนให้เสร็จ ได้แต่เขียนต่อไป จบวันสิ้นปีก็ยังดี อาจได้มีเวลาสักชั่วโมงสองชั่วโมงของปีสำหรับยินดีกับตัวเองว่าทำสิ่งตั้งใจสำเร็จแล้ว  หากไม่จบ ปีนี้ก็ไม่สมควรรับความทรงจำดีใด (ไม่น่าเชื่อว่าเวลาหนึ่งปีหายไปโดยไร้ร่องรอย เขียนนิยายไม่จบสักเรื่อง)

ลูกชิ้นลูกสุดท้ายรสชาติเป็นเช่นไร จะค่อย ๆ กัดทีละคำ ทีละวัน อีกสามสิบวันคงรู้ เมื่อยังมีลูกชิ้นอยู่ในชามก็ยังมีความหวัง ข้าพเจ้ายังหวังได้เห็นตัวเองนั่งเหยียดขา สูดหายใจลึก ยกป๋องเบียร์รดตามลูกชิ้นลูกสุดท้ายลงคอตรงรอยต่อของปีพ.ศ.เก่าและใหม่

ถึงวันนั้นก๋วยเตี๋ยวชามนี้รสชาติเป็นเช่นไร..แล้วเราค่อยมาคุยกัลล์ ●