๏ แก้วเจ้าเอยเลยลับมิกลับบ้าน
ทิ้งนอกชานลานดินถิ่นอาศัย
ลืมร่มการะเวกระเบียงไม้
หนอกระไรใจนางอย่างทางเกวียน
คิดถึงวันเก่าก่อนเคยอ้อนออด
พร่ำเคียงพรอดเคยหมายมากลายเปลี่ยน
กระไรเลยอย่างลมหนุนคงหมุนเวียน
ซากรักเพียรประคบประหงมเลยลมลอย
กลิ่นเจ้ายังกรุ่นละมุนหมาย
ตามติดกายฝังใจอยู่ไม่น้อย
เจ้าของกลิ่นกลับจากพรากพลัดพลอย
อกใจลอยเลื่อนลับกับลมวนกลับเถิดแก้วกลับมาบ้านลานรักเก่า
คืนอุ่นเงาโอ่งมังกรเหมือนก่อนพ้น
อยู่เคียงกันขันลงยาประสาจน
เป็นสบู่หอมนกแก้วหน้ามนของคนไทย ฯ
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น