๏ มิคาดหวังสิ่งใดในวันนี้
ด้วยวจีด้อยนักจักเฉลย
หมื่นแสนพันคำไขกระไรเลย
จักเอื้อนเอ่ยก็แค่คำจำนรรจา
มิอาจกล่าวออกไปได้หมดสิ้น
เพียงแค่ยินให้รู้ไว้อาลัยหา
แว่วคำกลอนวอนรักฝากลมมา
พึงรู้ว่าหนึ่งฤดีระงมครวญ
ดึกดื่นดาวพราวพร่างน้ำค้างเผาะ
แผ่วไพเราะเพลงกลอนตอนลมหวน
ตื่นตานั่งร้อยคำร่ำรัญจวน
เรไรครวญคราวค่ำราวย้ำรอย
เป็นริ้วรอยแรกรักสลักจิต
ล้วนพลาดผิดพลัดพ้นจนใจหงอย
หมื่นแสนพันคำครวญล้วนเลื่อนลอย
สักเพียงน้อยสื่อวาจาหาไม่มี
คำว่ารักมิอาจหลอมลอมชอมให้
ยังต้องใช้วัยภาวะและหน้าที่
บันใดรักจักเอื้อมดาวด้วยบทกวี
ประคองรักยังต้องมีมากกว่านั้น
จึงมิหวังสิ่งใดในวันนี้@ ~* เจตนา ที่ จินตนา * : พิณจันทร์~
ร้อยหมื่นพันวลีเวลาคั่น
ล้วนหลากไหลเนืองนิตย์จากอาทิตย์สู่จันทร์
เพียงฝากคำรำพันฉันคนรัก ฯ
